Πέμπτη 3 Ιουλίου 2014

Κάπου μακριά,στη Σομαλία...

Σήμερα αποφάσισα να γράψω για τον Ahmet Modeshu
Τον ποιόν;;;; Ναι ναι… Αυτόν…

Ο περίεργος αυτός τυπάκος ζει στη Σομαλική πρωτεύουσα, το Mogadishu. Κατάγεται από ένα χωρίο στο οποίο μιλάνε και δε μιλάνε τα σομαλικά, το χωριό Luuq της επαρχίας Gedo. Εννοείται από πολύτεκνη οικογένεια (τηλεόραση δεν υπήρχε στο χωρίο), τυπική σομαλική ομορφιά το παλικάρι (ο τυπάς δεν βλέπεται), 42 χρονών (38 λέει, ένας Θεός ξέρει γιατί…), τέλος πάντων κλασσική περίπτωση βλάβης… Ας ξεπεράσουμε αυτά τα χαζά όμως και ας πάμε σε πιο πιασάρικα θέματα…
Ο φιλαράκος μας σπούδασε στο Mogadishu University, έγινε εκπαιδευτικός, πήρε και το αντίστοιχο Lower της Αγγλικής γλώσσας (γιατί, ως γνωστόν, δεν πας πουθενά στη Σομαλία χωρίς Αγγλικά), χωρίς βέβαια να μάθει τη γλώσσα, απλά περιέργως πέρασε τις εξετάσεις της αγγλικής και εν τέλει διορίστηκε στο Σομαλικό δημόσιο.
Μεγάλο κατόρθωμα για το παιδί από το Luuq, φαντάζομαι ότι στο χωριό θα σφάξανε κότες, γελάδια, τους γείτονες και ό,τι άλλο τέλος πάντων, για να γιορτάσουν το διορισμό του πολυμαθή και ευρυμαθή για τα δεδομένα του τόπου, άξιου αυτού τέκνου της Σομαλίας.
Όμως ο τιτάνας ο Ahmet, ο οποίος παρά την έλλειψη πραγματικής ευφυΐας είχε αυτό το μεγάλο χάρισμα, ίδιον της Σομαλικής επαρχίας, την κουτοπονηριά, είδε ότι το δημόσιο της χώρας έχει πολλά να προσφέρει σε όποιον έχει την απαιτούμενη έλλειψη ήθους και ανθρωπιάς. Με κάποιον μαγικό τρόπο έπιασε γνωστούς και φίλους κάτι λαμόγια, τα οποία κυριαρχούσαν σε περίοπτες θέσεις της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης της πολύπαθης αυτής χώρας και σιγά σιγά άρχισε να γεμίζει το βιογραφικό του με σεμινάρια και δημοσιεύσεις, οι οποίες αν και στην πραγματικότητα ήταν κενές γνώσεων και ουσίας, του προσέφεραν κύρος και έναν αέρα μορφωμένου και ευγενούς. Όλοι αυτοί οι τίτλοι, τα φρου-φρου και τα αρώματα, του βρήκαν και έξτρα δουλίτσα. Βρήκε ο μάγκας άλλη μια τρυπούλα στο σύστημα και έχωσε την αφεντομουτσουνάρα του να διδάσκει και «τα κουμπιούτε» σε διάφορους ταλαίπωρους που ζητούσαν κρατική πιστοποίηση χρήσης υπολογιστή. Μη ρωτάτε τώρα που έμαθε από κουμπιούτε ο δικός μας, δεν έμαθε, δεν χρειάζεται, είχε φίλους είπαμε… Το αποτέλεσμα είναι ότι πέφτει το κρατικό παραδάκι χοντρό στην τσέπη του Ahmet, χωρίς να προσφέρει και τίποτα ουσιώδες…
Όμως, αυτός ο γίγαντας της ακαδημαϊκής κοινότητας, αυτό το τέρας μορφώσεως, αυτός ο στυλοβάτης της δημόσιας εκπαίδευσης, αυτός ο εις και μόνος φάρος που στέκει ως η μόνη ελπίς απέναντι στο σκοτάδι της αγραμματοσύνης και της κοινωνικής διαφθοράς, δεν μπορούσε να μείνει εκεί…
Διδάκτωρ, σηκώνεται μια μέρα και λέει «Θα γίνω ΔΙΔΑΚΤΩΡ!»… Τσεκάρει το καρνέ των γνωριμιών του και βρίσκει ότι στο Al-Alum and Technology University του Mogadishu, έχει τους κατάλληλους γνωστούς, στις κατάλληλες θέσεις, ώστε να περάσει αναίμακτα και αυτή την, τυπική για αυτόν πια, διαδικασία… Ξέρετε πως πάει, έτσι; Μεταπτυχιακάρα και μετά, τσουπ τσουπ, διδακτορικάρα…
Μεγάλος παίχτης ο δικός μας ρε, ξεκινάει μεταπτυχιακό πάνω στο ίντερνετ και τα λοιπά του διαβόλου που τρώνε τα κεφάλια της νεολαίας. Για το τυπικό του θέματος όμως, μάλλον επειδή δεν είχε και το μεγαλύτερο βίσμα της πανεπιστημιακής κοινότητας, δεν του το δώσανε στο χέρι αμέσως τα χαρτί. Του είπαν να κάνει το μαλάκα και να πάει μαζί με την πλέμπα, τους λοιπούς ταλαίπωρους που δεν είχαν άνθρωπο να τους δώσει το κατάλληλο σπρώξιμο και αναγκάζονται να κάνουν μαθήματα, εργασίες και λοιπά βαρετά και περίεργα. Τι να κάνει; Έκανε την καρδιά του πέτρα και πήγε…
Ο μέγας Modeshu όμως, τον είχε τον τρόπο του και εκεί... Ενώ οι άλλοι σκοτώνονταν και έλιωναν με τις ώρες να διαβάζουν τις παπαρολογίες του καθηγηταριάτου του Al-Alum, ο δικός μας ο γαμάτος την είχε βρει τη λύση. Τι έκανε λοιπόν ο μάγκας; Έκανε αίτηση για υποτροφία, την οποία και πήρε βεβαίως βεβαίως, αφού πληρούσε όλες τις προϋποθέσεις, τις οποίες εννοείται ότι τα υπόλοιπα Σομαλοφοιτητούδια που δεν έχουν ούτε έτοιμη δουλειά, ούτε μπάρμπα στη σομαλική Κορώνη, δεν τις πληρούσαν ούτε στο ελάχιστο και γέμισε πάλι με κρατικό ρευστό το στρώμα στο οποίο κρατάει το χρήμα, εκεί στην υπόγα που διαμένει μόνος και έρημος σε ένα κακόφημο στενό της πόλης.
Έτσι, ο μάγκας μας ξηγήθηκε με τον παρά του και την πορτοφόλα του… Καθότι θιασώτης της ελεύθερης αγοράς και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, βρήκε τους κατάλληλους ιδιώτες να του κάνουν τη μπίζνα… Άλλοτε αγοράζοντας ατόφια τη γνώση και τη σοφία τρίτων και άλλοτε κάνοντας πως συμμετέχει σε ομαδικά εγχειρήματα , χρησιμοποιώντας μύρια τεχνάσματα και, εννοείται, με την ανοχή και την κάλυψη των γνωστών αγνώστων διοικούντων την πανεπιστημιακή μονάδα καθηγητάδων, επέτυχεν για άλλη μία φορά τον υψηλό ακαδημαϊκό του στόχο. Και με βαθμό όχι μαλακίες…
Όταν οι υπόλοιποι συμφοιτητές του αγωνίζονταν να τελειώσουν τον κύκλο σπουδών τους περνώντας δια πυρός και σιδήρου, όταν όλοι οι άλλοι ζούσαν βουτηγμένοι σε μία διαρκή αβεβαιότητα, όταν άξιοι άνθρωποι γύρω του, με πραγματικές γνώσεις και όρεξη για δουλειά βρίσκονταν παραγκωνισμένοι από τους καθηγητές, να ξενυχτούν και να κλαίνε στις σκάλες του Al-Alum and Technology University, ο δικός μας τους κοιτούσε υπεροπτικά ατενίζοντας το μέλλον με σιγουριά και μία απέραντη ευχαρίστηση. Πρώτος μπήκε, πρώτος βγαίνει. Έτσι είναι μάγκες στη Σομαλία, ό,τι πληρώσεις παίρνεις…
Το μέλλον του διαγράφεται λαμπρό, ο μάγος της φυλής έχει διαβάσει σε κόκκαλα ζώων ότι θα λάβει μία μέρα μεγάλη θέση και θα γαμεί και θα δέρνει στο Σομαλικό εκπαιδευτικό σύστημα…
Ένα πράγμα όμως θέλω να μείνει στον απλό, αγνό και άσπιλο αναγνώστη. Ένα πράγμα θέλω να χαραχτεί με πυρωμένο σίδερο στο μυαλό του καθενός που δείχνει κουράγιο και υπομονή και διαβάζει τούτο το γραπτό. Αυτή η μία ερώτηση που δεν φεύγει ποτέ από το κεφάλι του τρελού…
Πώς στο καλό μπορεί και κοιμάται αυτός ο άνθρωπος τα βράδια;
Όταν ζει σε μία χώρα που μαστίζεται από οικονομική, ηθική και πολιτισμική κρίση. Στην οποία η έλλειψη παιδείας είναι έκδηλη και αποτελεί εμπόδιο στην ανάπτυξη οποιουδήποτε τομέα. Εκεί όπου τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα καταπατούνται καθημερινά. Που ο ρατσισμός και ο αναλφαβητισμός έχουν ριζώσει στις ζωές των κατοίκων. Τη στιγμή που βλέπει  ότι υπάρχει κόσμος που πεινάει στο δρόμο, ότι υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν καθημερινά να κερδίσουν μία αξιοπρεπή ζωή. Εκεί, στη μακρινή Αφρική, που το κράτος δεν έχει να βοηθήσει τη μάνα με τα τρία παιδιά που μένει άνεργη επειδή δεν έχει τη σιγουριά της θεσάρας στο δημόσιο.  Όταν ο διπλανός του προσπαθεί τόσο πολύ και πετυχαίνει τόσα λίγα, πως γίνεται φίλε αναγνώστη να νιώθει όμορφα με το βίο που διάγει; Πώς γίνεται να παίρνει αυτόν τον βρώμικο πλούτο, αυτούς τους μιασμένους τίτλους και να τους κυκλοφορεί δημοσίως με δόξα και τιμή ως άλλη «Κυρία Κουκουβίκου»; Πως κοιτά τα παιδιά στα μάτια και τους μαθαίνει γράμματα; Τι κόσμο αφήνει πίσω του…;
Είναι τόσα πολλά τα ερωτήματα που μου γεννώνται όταν σκέφτομαι την περίπτωσή αυτή και τόσο μεγάλο το αίσθημα της αδικίας που με κυριεύει που λέω να σταματήσω εδώ πριν κοκκινίσω κι άλλο…
Ένα πράγμα με κρατάει ακόμα με σώας τας φρένας, το ότι η Σομαλία είναι ένα κρατίδιο στην ανατολική Αφρική, το οποίο βρίσκεται πολύ μακριά από την Ελλαδάρα μας, τόσο γεωγραφικά αλλά και από πολιτικοκοινωνικής απόψεως. Ευτυχώς που αυτόν τον αισχρό τυπάκο δεν θα τον γνωρίσουμε ποτέ, ούτε θα επιρεάσει τις ζωές μας, ούτε θα καταχραστεί τα δικαιώματά μας στην εργασία και την εκπαίδευση.
Οποιαδήποτε ομοιότης με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι συμπτωματική. Το παρόν είναι προϊόν της φαντασίας του συγγραφέα και δεν εμπίπτει στη σφαίρα της πραγματικότητος, μάλλον...
Κάτι μου λέει ότι μετά από αυτή τη δημοσίευση δεν θα πάρω πτυχίο ποτέ… Αλλά, καθότι τρελός, στα πελέ μου…
Νιώθω μια βαθιά αηδία και αποστροφή.

Λαβ γιου ολ, δε κρέιζι ουάν.

Πέμπτη 13 Μαρτίου 2014

Μην κλείνεις τα μάτια...

Μια ωραία μέρα μου γυρίζει το μάτι και λέω δεν πάει άλλο, δεν δουλεύει τίποτα, οι άνθρωποι έχουν ξεφύγει τελείως, κάτι πρέπει να κάνω... Δεν μπορώ να κάνω τίποτα όμως για να αλλάξω τη μοίρα αυτού του ξεχασμένου από το Θεό τόπου, όποτε, ένα βήμα πριν πάρω τα βουνά, αποφασίζω να γράψω. Λέω, ρε κερατά γράψε, γράψε ό,τι σκατά σκέφτεσαι, γιατί αν κάνεις το λάθος να τα κρατήσεις μέσα σου ελοχεύει ο κίνδυνος να σκάσεις. Κι όταν λέω να σκάσω δεν το εννοώ μόνο μεταφορικά, υπάρχουν στιγμές που πιστεύω ότι θα εκραγώ...

Από την άλλη και που τα γράφω ποιός τα βλέπει; Με τον όρο βλέπει, προφανώς δεν εννοώ πόσα μάτια βολτάρουν πάνω στις γραμμές, εννοώ ότι περιμένω κάποιο αποτέλεσμα... Τί αποτέλεσμα...; Να αλλάξει τι...; Γιατί τα γράφεις ρε μάστορα...; Τι περιμένεις...; Τσάμπα περιμένεις...  Οι άνθρωποι είναι βλάκες... Άκρη δεν βγάζεις... Σταμάτα να γράφεις... Και κάπου εκεί θολώνει το μυαλό και έρχεται το ουίσκι... 

Σκέτο παραλήρημα όπως βλέπετε. Το αποτέλεσμα: δεν μ'αρέσουν οι άνθρωποι, κακιά ράτσα, ας σταματήσω να γράφω... Κακό, πολύ κακό, πάρα πολύ κακό... Κακώς το έκοψα... Στην αρχή δεν είδα διαφορά, μετά όμως άρχισε το παραμιλητό... Αφού δεν τα γράφω άρχισα να τα λέω. Μιας και δεν την πολυαγαπάω τελικά την ανθρώπινη ράτσα τόσο ώστε να κάτσω να τα πω σε κάποιον εκπρόσωπο της και αφού τα καημένα τα σκυλάκια μου δεν μου φταίνε σε τίποτα να με ακούνε να ρητορεύω, άρχισα να τα λέω σ’εμένα… Ναι ναι… Ξέρετε τι ωραία που τα λέμε me, myself and I; Έχετε δει άνθρωπο εκεί που κάθεται να ψιθυρίζει; Να παραμιλάει, να κουνάει χέρια και πόδια και να έχει αυτό το θολό το βλέμμα, αυτό το τα ίδια κοιτάμε αλλά άλλοι κόσμοι περνούν μπροστά από τα μάτια μου…; Εγώ είμαι αυτός… Και αφού από τη μία βλέπω τη λογική να απομακρύνεται με δρασκελιές, ενώ από την άλλη το τρελάδικο μου κλείνει λάγνα το μάτι, ένα πράγμα μου έμεινε, να ξαναγράψω…

Αρκετά με τη ντιριντάουα που με χτυπάει κατακέφαλα ανά διαστήματα, ας προσπαθήσω να βγάλω τα μέσα μου έξω, τα έξω μου μέσα, τα πάνω κάτω και τα πάντα όλα μπας και ηρεμήσω…

Υπάρχουν καταστάσεις άσχημες από τις οποίες δεν μπορούμε να ξεφύγουμε ή δεν μπορούμε να τις ξεπεράσουμε και εγώ είχα το fair share μου (όπως λένε και στο χωριό μου) από τέτοιες. Πίστευα ότι δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να χάνεις κάποιον… Κι όμως, έλαθον… Υπάρχει… Υπάρχει ο γαμημένος ο διαρκής φόβος του να βγείτε από το σπίτι τρεις και να γυρίσετε δύο ή ένας… Τι λέει τώρα ο τρελός θα μου πείτε… Ξέρω εγώ τι λέω… Για τα σκυλάκια μου λέω και κατ’επέκτασην για όλα τα ζωντανά…

Έχει γεμίσει ο κόσμος αλήτες, σιχαμένους ανθρώπους που μισούν ότι είναι διαφορετικό, ό,τι δεν τους αρέσει ή ό,τι δεν τους εξυπηρετεί. Υπάρχουν αυτά τα καθάρματα που πιστεύουν ότι όλα τους ανήκουν, ότι τα πάρκα και οι δρόμοι είναι δικά τους και μόνο άμα τους πάρεις την άδεια θα μπορείς κι εσύ, υπό συνθήκες βέβαια, να κυκλοφορήσεις… Είναι άπειρες οι φορές που με βρίζουν, με απειλούν ή κινούνται απειλητικά εναντίον μου μόνο και μόνο επειδή έχω μαζί μου σκύλο. Κατά κύριο λόγο γέροι, σιχαμένοι άνθρωποι που έχουν βάλει το χέρι τους σε ότι έχει στραβώσει σε αυτή την κοινωνία. «Άνθρωποι» που τους  έχουν ξεπεράσει οι εξελίξεις και μη έχοντας ασχολία, ψάχνουν τρόπο να ενοχλήσουν τον συνάνθρωπό τους μόνο και μόνο για να νιώσουν ότι ακόμα έχουν λόγο και δύναμη… Θα μου πείτε τώρα έλα μωρέ, και; Και τι έγινε; Περνάνε, βρίζουνε, φεύγουνε. Άμα δεν τους δείρεις (γιατί μάλλον έτσι τη βρίσκουν), θα σταματήσουν κάποτε. Έτσι λέγαμε και για τους κωλόγερους που μας απειλούσαν πριν καμιά εικοσαριά μέρες…  Έλα μου που δεν είναι έτσι…

Σήμερα, κατά τη διάρκεια της πρωινής μας βόλτας στο πάρκο για τα σκυλάκια που υπάρχει στην περιοχή, μας πλησίασε ένας θαμώνας του πάρκου ο οποίος μένει μάλιστα και εκεί κοντά και μας είπε ότι χτες το μεσημέρι πέθανε το σκυλάκι του μετά τη βόλτα στο πάρκο… Κάτι θα έφαγε μάλλον, γύρισε σπίτι, δεν ήταν και στα καλύτερα της και λίγο μετά πέθανε… Δεν πρόλαβε να μας χαιρετήσει και πως κάνει δυο βήματα, με φωνάζει να πάω πάλι κοντά του, μου δείχνει κάτι δίπλα στον σκουπιδοντενεκέ (δύο μέτρα από εκεί που έπαιζαν τα ζωντανά μας), σκύβω και πιάνω ένα μπλε κουφέτο… Φυτοφάρμακο μάγκες, σε μέγεθος κουφέτου γάμου, μόλις το γλείψει το ζώο καληνύχτα…

Σε αυτό το σημείο πρέπει να αναφέρω, ότι σήμερα είχε πάει ένα κοντινό γυμνάσιο περίπατο στο πάρκο, παιδιά έτρεχαν γύρω γύρω και πολλά είχαν μπει στον περιφραγμένο χώρο και έπαιζαν με τα σκυλάκια. Αν ένα παιδί το έπιανε; Αν το έτρωγε εκείνη την ώρα ένα σκυλάκι και πέθαινε μπροστά στα μάτια των παιδιών; Αν κάποιος που δεν είναι υποψιασμένος για την απεραντοσύνη της ανθρώπινης κακίας το πιάσει για να το περιεργαστεί; Δεν είναι ανάγκη να απαριθμήσω όλα τα σενάρια, το αποτέλεσμα όλων όμως είναι ο θάνατος ή έστω μία κατάσταση που τον πλησιάζει…

Για να μην τα πολυλογώ, πήγα μέχρι το αστυνομικό τμήμα όπου βρήκα έναν κακόμοιρο αστυνομικούλη και μου είπε τα κλασσικά: υπάρχει συγκεκριμένο νομικό πλαίσιο, με τις απειλές δεν στοιχειοθετείται κατηγορία, ο άλλος μπορεί να λέει ότι θέλει, αν δεν τον δεις την ώρα που το κάνει, αν δεν έχεις και μάρτυρα, αν δεν έχεις και τα στοιχεία, αν δεν έχουμε πτώμα, αν, αν, αν….

Δηλαδή, για να βάλουμε τα πράγματα σε μία σειρά, πρέπει να πεθάνει το ζωάκι μου, να πάρω την αστυνομία να έρθει εκεί πάνω από το πτώμα, να ξέρω τα στοιχεία αυτού που το έκανε, να έχω μάρτυρες που να το αποδεικνύουν και να κάνω μήνυση, η οποία κατά πάσα πιθανότητα δεν θα οδηγήσει πουθενά…

Είμαστε με τα καλά μας γαμώ το κέρατό μου;;;; Τι σκατά θα κάνουμε γι’αυτό;;; Είναι δυνατόν να μπορεί ο κάθε αλήτης να απειλεί και να τρομοκρατεί και εμείς να περιμένουμε πότε θα γίνει το κακό;;;; Και αφού γίνει, να πρέπει να κουνήσουμε γη και ουρανό ώστε να στοιχειοθετηθεί μία γαμημένη κατηγορία που στο τέλος θα του κλάσει τα @@;;;

Είναι δυνατόν εν έτει 2014 να έχουμε το μόνιμο φόβο αν θα γυρίσει ζωντανό ένα μέλος της οικογένειας μας στο σπίτι; Είναι δυνατόν να μην μπορούμε να προστατευτούμε με κανένα νόμιμο μέσο; Αν πάρω το νόμο στα χέρια μου και φροντίσω με χίλιους τρόπους να μην ξανασυμβεί τέτοιο γεγονός, σε τι θα διαφέρω από αυτούς τους αλήτες;  Προσπαθείστε για μία στιγμή να έρθετε στη θέση μου, στη θέση του κάθε ένος που αποφάσισε να μοιραστεί τη ζωή του με ένα πλάσμα που το μόνο που είναι ικανό να κάνει είναι να δίνει και να παίρνει αγάπη. Μιλάμε για πλάσματα του Θεού, των οποίων η αγάπη είναι αγνή, ανιδιοτελής, πρωτόγονη, που δεν ζητάνε τίποτα παρά ένα χάδι και ένα πιάτο φαγητό. Με ποιο δικαίωμα ρε αλήτες μας στερείτε αυτή την ελευθερία; Γιατί δεν υπάρχει κάποιος να μας προστατέψει και αναγκαζόμαστε να γινόμαστε χειρότεροι από αυτούς τους φονιάδες;

Το πρώτο που περνάει από το μυαλό του καθενός είναι να μην ξαναπάει στον συγκεκριμένο χώρο. Όμως δεν είναι αυτή η λύση. Είναι ανεπίτρεπτο να περνάει το βίτσιο του κάθε ψυχικά ασθενούς που αποφάσισε μία ωραία πρωία να σκοτώσει όποιο πλάσμα κινείται στον ίδιο χώρο με αυτόν. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε επιτέλους αυτούς τους θρασύδειλους που καταδυναστεύουν την κοινωνία και έχουν εγκλωβίσει τις ζωές μας σε έναν αέναο κύκλο τρόμου και φοβιών. Κάτι πρέπει να γίνει… Τι…;

Δεν θέλω να ζω σε έναν τέτοιο κόσμο, κάτι πρέπει να αλλάξει, δεν γίνεται την ανωμαλία του καθενός να την πληρώνουμε σε αθώες ψυχές. Δεν ξέρω τη λύση, αυτή τη φορά δεν μπορώ να σκεφτώ έναν τρόπο πολιτισμένο, λογικό και ανθρώπινο ώστε να ξεπεράσω αυτόν τον σκόπελο… Είναι εύκολο να αντιλαμβάνεσαι το πρόβλημα και σχετικά εύκολο να το καταδεικνύεις, δύσκολο είναι να βρεις τη λύση και ακόμα δυσκολότερο το να πείσεις την ανθρώπινη ράτσα για την ορθότητά της…


Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω… Αυτό το θέμα με βασανίζει καθημερινά… Αν τελικά η λύση είναι το να πάρουμε οι λογικοί το νόμο στα χέρια μας, τότε η λεπτή γραμμή που μας χωρίζει από τους υπόλοιπους σβήνει, οι αξίες και η ηθική χάνουν το νόημά τους και όλοι ανήκουμε στο ίδιο παράλογο συνονθύλευμα που έχει την εξής μία και μόνη αρχή: όποιον δεν μου αρέσει, τον σκοτώνω.

Τί περιμένω τώρα που τα είπα; Λίγα… Δεν είμαι τόσο αφελής ώστε να πιστεύω ότι θα μετανοήσουν οι φονιάδες και δεν θα ξαναγίνει, ούτε έχει νόημα να μου πουν οι φιλόζωοι τι ωραία που τα λέω και πόσο δίκιο έχω. Ούτε πρόκειται ποτέ η πολιτεία να δέιξει ενδιαφέρον ή να κινητοποιηθούν οι αρχές...

 Αυτή η κωλοανάρτηση που μου έφαγε όλο το μεσημέρι έχει έναν σκοπό. Εσύ, ο τρίτος, ο άσχετος, που δεν έχεις ζώα, που δεν θες να έχεις αλλά σέβεσαι το δικαίωμα κάθε πλάσματος στη ζωή, αλλά και το δικαίωμά μου να δίνω την αγάπη μου σε ένα αθώο πλάσμα, εσύ περιμένω να ευαισθητοποιηθείς… Το να γυρίζεις το κεφάλι και να λες ότι είναι άδικο αλλά δεν μπορείς να κάνεις κάτι είναι εξίσου εγκληματικό… Δώστε σημασία στον διπλανό σας, βοηθήστε τον άνθρωπο που αδικείται. Είτε μιλάμε για τα δικαιώματα των ζωόφιλων, είτε για οποιονδήποτε τομέα της ζωής μας πρέπει να μην κλείνουμε τα μάτια! Συμπαραταχθείτε με αυτόν που έχει δίκιο κι ας μην είναι "δική σας δουλειά''. Είναι επιτακτική η ανάγκη να ξεπεράσουμε επί τέλους αυτή την κακόμοιρη στάση, αυτό το άρρωστο και αρρωστημένο "γύρευε δουλειά σου''. Είναι και δική σου δουλειά ο πόνος, οι φόβοι και τα προβλήματα των άλλων. Η επόμενη αθώα ψυχή που θα χαθεί θα βαραίνει τις συνειδήσεις όλων μας και πιο πολύ αυτού που δεν νοιάστηκε, που ξέρει πιο είναι το σωστό, αλλά αφήνει το άδικο να επικρατήσει…

Βοηθήστε μας να ξεφύγουμε από αυτό το συνεχές καθεστώς φόβου και τρομοκρατίας, δείξτε ότι εσείς που πιστεύετε στο δικαίωμα όλων μας στη ζωή είστε περισσότεροι από τους εγκληματίες που απειλούν αθώες ψυχές καθημερινά. Κάντε κάτι… Δεν ξέρω τι, δεν μπορώ να βρω λογική λύση… Βέβαια εγώ είμαι και τρελός, σκεφτείτε το όμως κι εσείς οι λογικοί…

Ευχαριστώ όποιον έφτασε μέχρι το τέλος, ο τρελός του χωριού…
         


Πέμπτη 26 Ιουλίου 2012

6 μήνες πρίν...


Ήταν ένα ήσυχο βράδυ... Ένα σκυλάκι, ίσα που διένυε τον 13ο μήνα της ζωής του, βγήκε για την καθιερωμλενη βραδυνή του βόλτα σε ένα μικρό χωράφι δίπλα στο σπίτι του... Γυρνάει από εδώ, γυρνάει από εκεί, μυρίζει... Μονίμως αυτή η μύτη του στο χώμα να ρουφάει με ζέση όλες τις μυρωδίες της φύσης... ‘’Μμμ... Μεζές...’’ Κάτι του τραβάει την προσοχή...
Σε μία άλλη πόλη, ένα νέο παιδί, δίνει την ύστατη μάχη με τη ζωή... Πολεμάει χρόνια τώρα, κρατημένο από μία κλωστή, που χρόνο με το χρόνο, μέρα με τη μέρα, ξεφτίζει όλο και περισσότερο...
‘’Ωπ, ένας θάμνος... μμμ... Ωραίο έδεσμα...’’, ξαφνικά ένας πόνος... Σαν κάτι να του ξεσκίζει τα σωθικά... Όλα γίνονται θολά... Γιατί η ζωή μπροστά του ξεθωριάζει...;
Το παληκάρι προσπαθεί κάτι να πει, αλλά οι λέξεις δεν βγαίνουν πια... Θέλει να κρατηθεί στη ζωή, μα οι πύλες του παραδείσου έχουν ανοίξει και κάτι τόσο γλυκό, τόσο μαγευτικό τον καλεί να κάνει το μεγάλο βήμα...
Κόσμος τώρα έχει μαζευτεί γύρω από το σκυλάκι... Τί έπαθε; Γιατί; Τόσες γνωστές φιγούρες παρελαύνουν μπρστά του κι αυτό δεν έχει δυνάμεις να τους δείξει πόσο χαίρεται με την παρουσία τους...
Το παιδί έχει τόσα ακόμα να πει, τόσα να κάνει... Μα νιώθει τις δυνάμεις του να τον εγκαταλείπουν... Θέλει να ευχαριστήσει όσους είναι εκεί, όσους ήταν τόσα χρόνια εκεί... Ακόμα και αυτούς που δεν μπόρεσαν να βρεθούν κοντά του...
Ξαφνικά σκοτάδι... Τα γνωριμα πρόσωπα χάνονται και μετά μοναξιά... ΄΄ Πού είμαι; Γιατί είμαι μόνος μου;’’ Αναρωτιέται το σκυλάκι...
Οι στιγμές είναι λίγες... Λίγος πόνος ακόμα και έρχεται η γαλήνη... Μία τελευταία πνιχτή ανάσα και... Ηρεμία... Τόσα χρόνια βασάνων σβήνονται μέσα σε μια στιγμή...
Το σκυλάκι ξαφνικά βλέπει πάλι καθαρά... Ένα πρόσωπο τόσο οικοίο εμφανίζεται μπροστά του... Κουνάει την ουρά του και χύνεται με ορμή και χαρά στην αγκαλιά του...
        ΄΄Μη φοβάσαι αγόρι μου... Τώρα πια θα είμαστε οι δυό μας... Έφυγαν ο πόνος και η κούραση’’... Παίρνει το σκυλάκι αγκαλιά και χάνονται για πάντα στην απόλυτη γαλήνη που τόσο απλόχερα τους προσφέρεται...

                Μου λείπετε πολύ... 

Ο τρελός του χωριού...

Σάββατο 16 Ιουνίου 2012

ΜΠΡΑΒΟ... Σ’ΑΥΤΟΥΣ ΝΑ ΔΩΣΕΤΕ...


Πω πω... Κι άλλες εκλογές... Εδώ και 2 σχεδόν μήνες όλη η χώρα εχεί παραλύσει και περιμένει να δει ποιός θα είναι, επιτέλους, ο επόμενος δήμιος... εεε... πρωθυπουργός... Πιστεύω ότι όλοι θα έχετε κατά καιρούς προσπαθήσει να βρείτε λογική στις ευφάνταστες αρλούμπες και αερολογίες του τάδε ή του δείνα πολιτικάντη...

Αυτό που είναι εμφανές τον τελευταίο καιρό, είναι μια τάση των κομμάτων, κυρίως του φιλελεύθερου χώρου, να δίνουν ιδιαίτερη σημασία σε θέματα ‘’εθνικού συμφέροντος’’...

Ξαφνικά γεμίσαμε ‘’πατριώτες’’ που εξαγριωμένοι σκούζουν στις πλατείες και τα πάνελς ότι δεν παραχωρούν σπιθαμή απο τη χώρα μας και ότι η εθνική μας κυριαρχία είναι μείζον και φλέγον ζήτημα...

Είναι αλήθεια ότι λόγω της έξαρσης της εγκληματικότητας και του παρεμπορίου, όλοι έχουμε την τάση να βλέπουμε κάποια ζητήματα με μια πιο εθνικιστική ματιά... Δεν είναι κακό να θέλει κάποιος πρώτα να προοδεύσει ο Έλληνας και μετά, αν οι συνθήκες το ευνοούν, να ευημερίσει και ο αλλοδαπός, δεν είναι κακό να θέλει κάποιος η Ελλάδα να συντηρεί πρώτα τα παιδιά της και μετά όλους τους υπόλοιπους... Κακό , μάλλον κάκιστο, είναι να ψηφίζει κανείς σκεπτόμενος καθαρά και  μόνο εθνικιστικά...

 Αν πιάσετε τα προγράμματα όλων των αυτοαποκαλούμενων εθνικιστικών πολιτικών δυνάμεων, θα παρατηρήσετε ότι οι μόνοι τομείς στους οποίους έχουν ολοκληρωμένες προτάσεις είναι η εξωτερική πολιτική, η εθνική άμυνα και το θέμα των μεταναστών... Παιδεία, υγεία, οικονομική πολιτική, κοινωνική πολιτική, ασφαλιστικό και λοιπά μείζονα ζητήματα απλά δεν τους απασχολούν...

Αυτό εξηγείται πάρα πολύ εύκολα... Είναι γεγονός ότι η έλλειψη παιδείας μαστίζει αυτή τη χώρα. Έχουμε γεμίσει ακατέργαστα ή αδρανή μυαλά τα οποία έχουν χάσει την ιδιότητα της κριτικής σκέψης και αρκούται στο να εκτελούν τις βασικές λειτουργίες του οργανισμού... Τέτοιοι άνθρωποι αρκούνται σε λαϊκιστικές προπαγάνδες και εθνικιστικά παραλληρήματα για να δώσουν την ψήφο τους στον ένα ή τον άλλο...

Άκουσα έτσι προχτές τις προτάσεις  του ακατάλληλου του Σαμαρά και του άρχοντα του λαϊκισμού του Καμμένου, σχετικά με το στρατό, τα σώματα ασφαλείας και τη στρατιωτική θητεία... Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, θέλω να τονίσω, ότι και των αριστερών τις έχω ακούσει και απλά δεν θα μπω στον κόπο να τις σχολιάσω, γιατί αυτοί οι άνθρωποί βλέπουν ακόμα τάνκς στον ύπνο τους...

Έλεγαν λοιπόν οι σωτήρες της Δεξιάς, ότι πρέπει λέει να ενισχύσουμε τις ένοπλες δυνάμεις και τα σωματα ασφαλείας... Ο ένας έκανε λόγο για άυξηση της στρατιωτικής θητείας, ο άλλος έλεγε ότι πρέπει  να επανέλθουν οι σταρτιωτικοί σε μισθολογικό καθεστώς προ κρίσεως... Μιλάμε για άγρια πράγματα...

Πάντα ήμουν από αυτούς που πίστευαν ότι πρέπει να δείχνουμε σεβασμό στο επάγγελμα του άλλου και να διευκολύνουμε τις συνθήκες ομαλής εφαρμογής του νόμου από τα αρμόδια όργανα. Ποτέ δεν συμμερίστηκα τις απόψεις κάποιων που μόλις δουν μπλε ή χακί τους πιάνει ένα αριστερό παραλλήρημα και γίνονται ξαφνικά Κουφοντίνες... Αλλά όχι ρε μάγκες, όχι και να γίνουν οι μπάτσοι και οι στρατόκαβλοι οι ευνοημένοι αυτής της χώρας...

Είμαι σίγουρος ότι όλοι έχετε να παραθέσετε κι από ένα παράδειγμα κάποιου, νέου κατά κύριο λόγο, ο οποίος έφαγε τη ζωή του σπουδάζοντας σε Ελλάδα και εξωτερικό, πήρε πτυχία, μεταπτυχιακά, διδακτορικά, προσέφερε σε νευραλγικούς τομείς όπως η παιδεία ή η επιστημονική έρευνα και, μετά από τόσο κόπο, κατέλληξε ντελιβεράς ή σερβιτόρος αν δεν ήταν τυχερός, ή στην καλύτερη περίπτωση χαμηλόμισθος ιδιωτικός υπάλληλος με μέλλον αβέβαιο και σχεδόν πάντα εργαζόμενος μακριά από τον τομέα του...

Αυτούς τους ανθρώπους λοιπόν, που τείνουν τελευταία να αυξάνονται και να πληθύνονται με γεωμετρική πρόοδο, οι επόμενοι , κατά τα φαινόμενα, ηγέτες του τόπου μας,  τους έχουν γραμμένους στα @@ τους...

Είναι δυνατόν, σε ένα κράτος που βιώνει βαθιά οικονομική ύφεση και τα λεφτά που έχει να μοιράσει είναι μετρημένα και ελάχιστα, να περνάει έστω και από το μυαλό κάποιου να ενισχύσει τους στρατιωτικούς;;; Δηλαδή είναι ανεκτό άνθρωποι μορφωμένοι που έχουν τη θέληση αλλά και τη δύναμη να προσφέρουν τα μέγιστα σε επιστήμη, παιδεία, οικονομία, υγεία, να παραγκωνίζονται και να επιβιώνουν άνθρωποι αγράμματοι, που έμειναν αμόρφωτοι απο βόλεμα και επιλογή;;;

Είναι δυνατόν σε αυτή τη χώρα ο ανειδίκευτος εργάτης , γιατί αυτό είναι ο στρατιωτικός, να έχει σταθερό εισόδημα από το κράτος; Είναι δυνατόν να του προσφέρεται στέγη και τροφή από τον κρατικό προυπολογισμό και να μην υπάρχει χρηματοδότηση για έρευνα, υγειονομική περίθαλψη και ενίσχυση των επιχειρήσεων που τρέφουν τόσες οικογένειες;;;

Θέλουν να αυξήσουν και τη στρατιωτική θητεία... Θράσσος... Μόνο σ’εμένα φαίνεται παράλλογο το ότι στερείται η κοινωνία από την πιο παραγωγική ομάδα της όταν υποχρεώνονται οι νέοι να είναι ουσιαστικά κρατούμενοι στα στρατόπεδα, χωρίς να προσφέρουν το παραμικρό στο κοινωνικό σύνολο;;;

Και μην αρχίσουν μερικοί στρατόκαβλοι τα περί Τούρκων και οχτρών... Πρώτον οι πόλεμοι έχουν αλλάξει μορφή απο αυτό που είδαν τελευτάια φορά στο Platoon και δεύτερον μια τρίμηνη το πολύ εκπαίδευση είναι αρκετή για να μάθει κάποιος τα μυστικά του να υπακούς τους αγράμματους...

Βέβαια, ο οποιοσδήποτε με στοιχειώδη λογική θα μου πει ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να τηρηθούν τέτοιου είδους δεσμέυσεις, για τον απλούστατο λόγο ότι ποτέ δεν έχει πραγματοποιηθεί τίποτα απ’όσα τάζονται προεκλογικά... Όμως και η σκέψη μόνο, κατ’εμέ, είναι προσβλητική για όλους όσους έχουν έστω περάσει από το αμφιθέατρα μιας σχολής ή έχουν λάβει ειδίκευση σε οποιοδήποτε τομέα...

Δεν πρέπει να δεχόμαστε αψίσφιστα το γεγονός ότι ο ανιδείκευτος εργάτης, που αν ποτέ χάσει τη δουλειά του στο στρατό δεν έχει τα εφόδια να εργαστεί πουθενά αλλού γιατί δεν έχει λάβει καμία ουσιαστική γνώση στη ζωή του, έχει καλύτερη αντιμετώπιση από όλους όσους έχουν δώσει αγώνες για να αποκτήσουν μόρφωση ή τεχνική κατάρτηση...

Πρέπει κάποια στιγμή σ’αυτή τη χώρα να εκτιμηθούν οι προσωπικοί αγώνες και οι προσπάθειες των άξιων και ικανών, ώστε να μπορέσει και το κράτος να προοδεύσει και να ευημερήσει...

Πουθενά, μα πουθενά πια δεν υπάρχει πια αξιοκρατία... Θα τα παρατήσω όλα και θα γίνω ερημίτης στο Σινά...

Υπομονή... Ο τρελός του χωριού...

Δευτέρα 7 Μαΐου 2012

Δημοκράτες μου εσείς...


Πώς αλλάζουν όμως τα πράγματα...; Λίγο θάρρος να πάρει κάποιος, πάει, το χάνει το μυαλό του... Εκλογές 2012... Ωραία... Σιχαίνομαι τον εαυτό μου που κάθομαι και ασχολούμαι πάλι, έστω και για μία Κυριακή βράδυ, με το χάλι της πολιτικής... Αλλά βλέποντας τα posts του κάθε πικραμένου στο facebook, ακούγοντας δημοσιογράφους και δημοσιογραφίσκους να λένε το μακρύ τους και το κοντό τους, είπα να γράψω για ένα πράγμα που με ενόχλησε...

Θέλω εκ των προτέρων να διευκρινίσω ότι οπαδός της Χρυσής Αυγής ΔΕΝ είμαι... Το λέω γιατί εκεί θα πάει το μυαλό όποιου αναρχομυστήριου διαβάσει όσα γράψω , επειδή τόσο του κόβει του αριστερού... Τέλος πάντων...

Ευτυχώς ή δυστυχώς στην Ελλάδα, όπως και στην πλειοψηφία των κρατών παγκοσμίως, το πολίτευμα, τυπικά τουλάχιστον, είναι δημοκρατικό... Αν και δεν θεωρώ τον εαυτό μου ειδήμονα σε ζητήματα δημοκρατίας, μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι δημοκρατία σημαίνει η, τρόπον τινά, αρμονική συνύπαρξη διαφόρων πολιτικών απόψεων και η επικράτηση της πλειοψηφούσας... Την επικρατούσα άποψη οφείλουν οι ήττημενοι των δημοκρατικών διαδικασιών να την σεβαστούν και να εναρμονιστούν με αυτήν...

Λοιπόν... Αυτό που ευαγγελίζονται εδώ και πολλά χρόνια τα κόμματα της αριστεράς, είναι ότι είναι οι πλέον δημοκρατικές δυνάμεις και ότι οι λοιποί πολιτικοί φορείς είναι εκφραστές φασιστικών ιδεών και αντιδημοκρατικών απόψεων...

Τώρα όμως που διάφοροι λόγοι, κατά κύριο λόγο όχι ιδεολογικοί, (πραγματικά θα ήθελα να αποφύγω την πολιτική ανάλυση του θέματος), ώθησαν ένα ποσοστό των ψηφισάντων να στραφούν προς την άκρα δεξιά άρχισε η γκρίνια από  τ’αριστερά...

Τι έγινε ρε παιδιά; Ξαφνικά η δημοκρατία σάπισε; Χάλασε; Όσο εξυπηρετούσε τους σκοπούς της αριστεράς ήταν καλή και τώρα δεν μας κάνει πια;

Πώς γίνεται όλοι οι «δημοκράτες» αριστεροί να μη μπορούν να δεχτούν ότι ένα κομμάτι του πληθυσμού αποφάσισε να βάλει στη βουλή τη Χρυσή Αυγή...; Εσείς φίλοι ΣΥΡΙΖαίοι και ΚΚέδες δεν έιστε που πιστεύτε στην ελεύθερη βούληση και έκφραση; Γιατί θεωρείτε την άλλη άποψη αντιδημοκρατική;

Και εδώ έρχομαι να πω το εξής... Ντροπή σε όλους τους imitation ζηλωτές της δημοκρατίας που διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους υποστηρίζοντας την ελευθερία του λόγου και των ιδεών, ενώ αρνούνται να δεχτούν το γεγονός ότι, όπως οι δικές τους απόψεις έχουν νόμιμη κοινοβουλευτική εκπροσώπιση έτσι θα έχουν και οι πολιτικά αντίθετες...

Εννοείται ότι οι απόψεις της άκρας δεξιάς είναι φασιστικές, αλλά εξίσου φασίστες είναι και όσοι πιστεύουν ότι η ιδιοκτησία έιναι κλοπή και όσοι ακόμα μιλούν για ταξικές διαφορές... Εν έτει 2012 μιλάνε για ταξικές διαφορές, διαχωρίζουν τους ανθρώπους με βάση το πορτοφόλι και μετά υποστηρίζουν σθεναρά  ότι οι άλλοι είναι φασίστες και ρατσιστές...

Βέβαια, προσωπικά δεν περίμενα διαφορετική αντίδραση από ανθρώπους που ακόμα αποκαλούνται συντρόφια μεταξύ τους και βλέπουν τανκς στον ύπνο τους, αλλά αφού θέλουμε ο τόπος μας να κυβερνάται δημοκρατικά πρέπει να μάθουμε να δεχόμαστε και την ύπαρξη του απέναντι...

Ελπίζω να μην παρεξηγηθούν τα λεγόμενα μου... Αν και ο κόσμος είναι χαζός και καταλαβαίνει ό,τι θέλει...

Καληνύχτα και καλή τύχη... Ο τρελός των εκλογών...

P.S. Ο Θεός μαζί μας με τέτοιο εκλογικό αποτελέσματα...

Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2012

Το όνειρο, ο τρελός και η εμμονή…


Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένα όνειρο… ένα όνειρο γλυκό και όμορφο, τόσο γλυκό που δεν χωρούσε στο μυαλό κανενός ανθρώπου, τόσο όμορφο που η σκέψη του και μόνο έκανε τους ανθρώπους να τα χάνουν… Έτσι είχε απομείνει μόνο του να πλανιέται τις νύχτες και να στεναχωριέται που δεν μπορούσε να μοιραστεί τη ζωή του με κάποιον…

Ήταν κι ένας άνθρωπος τρελός… Είχε κάποτε κι αυτός τα λογικά του, όμως μια μέρα η πιο όμορφη του σκέψη μεταμορφώθηκε σε αρρώστια, σε εμμονή… Μια εμμονή μυστήρια, διαφορετική… Μια εμμονή που τον βασάνιζε και τον πονούσε κι όμως είχε δεθεί μαζί της σε σημείο που, ενώ ήξερε ότι πρέπει κάποτε να τη χάσει, δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς αυτή… Η ζωή του ήταν άδεια, οι άλλοι τον έλεγαν τρελό κι αυτός πώς να τους εξηγήσει ότι η πιο γλυκιά, η πιο απλή σκέψη του τον είχε στοιχειώσει και τον είχε κάνει διαφορετικό…

Ένα βράδυ ο Θεός βλέποντας το όνειρο να νιώθει μόνο και τον τρελό να βασανίζεται κάλεσε το όνειρο και του είπε : «Σ’αυτόν να πας… Αυτός θα σε αντέξει…»…

Το όνειρο έτρεξε χαρούμενο και μπήκε στο μυαλό του τρελού… Σιγά σιγά τον έκανε να ξεχάσει τον πόνο του… Έδιωξε τις βασανιστικές σκέψεις από το νου του και το μόνο που περίμενε πια ήταν το πότε θα τον πάρει ο ύπνος για να βρεθεί αγκαλιά με το όνειρο… Το όνειρο του, το δικό του όνειρο που μόνο αυτός το καταλάβαινε και το χαιρόταν… Το όνειρο που τον έκανε να συμβιβαστεί με την εμμονή του και να αρχίσει ξανά να αγαπάει τον κόσμο…

Με τον καιρό ο τρελός, το όνειρο και η εμμονή έγιναν αχώριστοι… Ο τρελός δεν μπορούσε ούτε για μια στιγμή να φανταστεί τη ζωή του χωρίς το όνειρο και την εμμονή, αν και η δεύτερη είχε αρχίσει αργά αλλά αισθητά να σβήνει…

Ένα βράδυ ο τρελός έπεσε χαρούμενος για ύπνο…

Ο Θεός όμως εκείνο το βράδυ κάλεσε πάλι κοντά του το όνειρο… «Ήρθε η ώρα να φύγεις», του είπε, «τον εκπλήρωσες το σκοπό σου, ο τρελός έχει πια γιατρευτεί… Ένα μόνο μένει να κάνεις, πάρε μαζί σου και την εμμονή…»

Ο τρελός ξύπνησε το άλλο πρωί αναστατωμένος… Μέσα σε ένα βράδυ είχε χάσει τα δύο πιο σημαντικά κομμάτια της ζωής του…

Ένιωθε όμως αναγεννημένος, ήξερε ότι η σκέψη τους δεν θα σβηστεί ποτέ από το μυαλό του…

Σ’ευχαριστώ όνειρο μου, σ’ευχαριστώ που μου ομόρφυνες τη ζωή…

Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

ΓΙΝΑΜΕ ΠΟΛΛΟΙ ΟΙ ΤΡΕΛΟΙ ΕΔΩ...



Το παρακάτω κειμενάκι μου ήρθε ως σχόλιο από έναν παλιό μου καθηγητή και φίλο σχετικά με τα όσα έγραψα για το σχολείο... Ευχαριστώ δάσκαλε...




Έλα ρε τρελέ δημόσια παιδεία τι δύσκολο... θέμα έπιασες... Όλα αυτά που συνάντησες γιατί δεν υπάρχουν και στα ιδιωτικά σχολεία; Γιατί τίποτα απο όλα αυτά τα τρελά που γίνονται στα δημόσια σχολεία δε τα συναντάς σε κανένα ιδιωτικό σχολείο; Γιατί ολοι οι καθηγητές της ιδιωτικής εκπαίδευσης (σχολεία φροντ) ενημερώνονται ψάχνουν πράγματα για τη δουλειά τους ΚΑΝΟΥΝ ΜΑΘΗΜΑ κλπ κλπ κλπ, ενώ ολοι οι θείοι και οι θείες του δημοσίου περιορίζονται επι σειρά ετων στα ίδια και στα ίδια ανεπαρκή και ξεπερασμένα βιβλία; Πληγή του συστήματος είναι όλοι αυτοι οι τεμπέληδες και ανήθικοι που μπήκαν στο δημόσιο για να αράξουν. Αυτοι που δε σέβονται τη δουλεια τους. Αυτοι που βλέπουν κάθε παιδί της τάξης σαν ξένο παιδί, που ειναι απέναντι αντί να είναι δίπλα τους. Αυτοί που πάνε σχολείο και κοιτάν το ρολοϊ για να πάνε σπίτι να μαγειρέψουν ή να πιουνε κανένα ουζο. Αυτοί που χρησιμοποιούν σαν άλλοθι για την ανεπαρκή τους παρουσία τα 'κακά παιδιά που δε διαβάζουν'.Ακόμα και αν δεχτούμε οτι τα πράγματα ειναι πολύ δύσκολα, αυτοί που πρέπει να κάνουν την αρχή ειναι οι καθηγητες, οι οποίοι θα ξεκινήσουν να σέβονται το σχολείο, να δουλεύουν για το σχολείο και οι μαθητές σιγουρα θα ακολουθήσουν. Και μη πουμε τωρα το τετριμμένο οτι υπάρχουν και καλοι. Σίγουρα υπάρχουν κάποιοι δαχτυλοδεικτούμενοι.


Αν απ οτι είπα παραπάνω βγαίνει το συμπέρασμα οτι είμαι υπέρμαχος της ιδιωτικής παιδείας...ΛΑΘΟΣ!!! Απλά λέω οτι αφου στα ιδιωτικά μπορούν γιατί να μην μπορουν και στα δημόσια।


Ας παραδειγματιστουν και να μη φοβούνται να δουλέψουν λίγο παραπάνω


ΔΟΥΛΕΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ


Οχι παραπάνω απ οτι πρέπει αλλά ούτε λιγότερο। Και σιγα μη σε διώξουν...ποιόν θα χώνουν οι παλαίουρες; Μη μασάς ρε γιατι αν μασησεις και συ όπως τόσοι άλλοι που βαρέθηκαν ξενέρωσαν και σιχάθηκαν τη δουλειά τους τι θα γίνει; ε;;;