Μια ωραία μέρα μου γυρίζει το μάτι και λέω
δεν πάει άλλο, δεν δουλεύει τίποτα, οι άνθρωποι έχουν ξεφύγει τελείως, κάτι
πρέπει να κάνω... Δεν μπορώ να κάνω τίποτα όμως για να αλλάξω τη μοίρα αυτού
του ξεχασμένου από το Θεό τόπου, όποτε, ένα βήμα πριν πάρω τα βουνά, αποφασίζω
να γράψω. Λέω, ρε κερατά γράψε, γράψε ό,τι σκατά σκέφτεσαι, γιατί αν κάνεις το
λάθος να τα κρατήσεις μέσα σου ελοχεύει ο κίνδυνος να σκάσεις. Κι όταν λέω να
σκάσω δεν το εννοώ μόνο μεταφορικά, υπάρχουν στιγμές που πιστεύω ότι θα εκραγώ...
Από την άλλη και που τα γράφω ποιός τα
βλέπει; Με τον όρο βλέπει, προφανώς δεν εννοώ πόσα μάτια βολτάρουν πάνω στις
γραμμές, εννοώ ότι περιμένω κάποιο αποτέλεσμα... Τί αποτέλεσμα...; Να αλλάξει
τι...; Γιατί τα γράφεις ρε μάστορα...; Τι περιμένεις...; Τσάμπα περιμένεις...
Οι άνθρωποι είναι βλάκες... Άκρη δεν βγάζεις... Σταμάτα να γράφεις... Και
κάπου εκεί θολώνει το μυαλό και έρχεται το ουίσκι...
Σκέτο παραλήρημα όπως βλέπετε. Το
αποτέλεσμα: δεν μ'αρέσουν οι άνθρωποι, κακιά ράτσα, ας σταματήσω να γράφω...
Κακό, πολύ κακό, πάρα πολύ κακό... Κακώς το έκοψα... Στην αρχή δεν είδα
διαφορά, μετά όμως άρχισε το παραμιλητό... Αφού δεν τα γράφω άρχισα να τα λέω.
Μιας και δεν την πολυαγαπάω τελικά την ανθρώπινη ράτσα τόσο ώστε να κάτσω να τα
πω σε κάποιον εκπρόσωπο της και αφού τα καημένα τα σκυλάκια μου δεν μου φταίνε
σε τίποτα να με ακούνε να ρητορεύω, άρχισα να τα λέω σ’εμένα… Ναι ναι… Ξέρετε
τι ωραία που τα λέμε me, myself and I; Έχετε δει άνθρωπο εκεί που κάθεται να
ψιθυρίζει; Να παραμιλάει, να κουνάει χέρια και πόδια και να έχει αυτό το θολό
το βλέμμα, αυτό το τα ίδια κοιτάμε αλλά άλλοι κόσμοι περνούν μπροστά από τα
μάτια μου…; Εγώ είμαι αυτός… Και αφού από τη μία βλέπω τη λογική να
απομακρύνεται με δρασκελιές, ενώ από την άλλη το τρελάδικο μου κλείνει λάγνα το
μάτι, ένα πράγμα μου έμεινε, να ξαναγράψω…
Αρκετά με τη ντιριντάουα που με χτυπάει
κατακέφαλα ανά διαστήματα, ας προσπαθήσω να βγάλω τα μέσα μου έξω, τα έξω μου
μέσα, τα πάνω κάτω και τα πάντα όλα μπας και ηρεμήσω…
Υπάρχουν καταστάσεις άσχημες από τις
οποίες δεν μπορούμε να ξεφύγουμε ή δεν μπορούμε να τις ξεπεράσουμε και εγώ είχα
το fair share μου (όπως λένε και στο χωριό μου) από
τέτοιες. Πίστευα ότι δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να χάνεις κάποιον… Κι
όμως, έλαθον… Υπάρχει… Υπάρχει ο γαμημένος ο διαρκής φόβος του να βγείτε από το
σπίτι τρεις και να γυρίσετε δύο ή ένας… Τι λέει τώρα ο τρελός θα μου πείτε…
Ξέρω εγώ τι λέω… Για τα σκυλάκια μου λέω και κατ’επέκτασην για όλα τα ζωντανά…
Έχει γεμίσει ο κόσμος αλήτες, σιχαμένους
ανθρώπους που μισούν ότι είναι διαφορετικό, ό,τι δεν τους αρέσει ή ό,τι δεν
τους εξυπηρετεί. Υπάρχουν αυτά τα καθάρματα που πιστεύουν ότι όλα τους ανήκουν,
ότι τα πάρκα και οι δρόμοι είναι δικά τους και μόνο άμα τους πάρεις την άδεια
θα μπορείς κι εσύ, υπό συνθήκες βέβαια, να κυκλοφορήσεις… Είναι άπειρες οι
φορές που με βρίζουν, με απειλούν ή κινούνται απειλητικά εναντίον μου μόνο και
μόνο επειδή έχω μαζί μου σκύλο. Κατά κύριο λόγο γέροι, σιχαμένοι άνθρωποι που
έχουν βάλει το χέρι τους σε ότι έχει στραβώσει σε αυτή την κοινωνία. «Άνθρωποι»
που τους έχουν ξεπεράσει οι εξελίξεις και μη έχοντας ασχολία, ψάχνουν
τρόπο να ενοχλήσουν τον συνάνθρωπό τους μόνο και μόνο για να νιώσουν ότι ακόμα
έχουν λόγο και δύναμη… Θα μου πείτε τώρα έλα μωρέ, και; Και τι έγινε; Περνάνε,
βρίζουνε, φεύγουνε. Άμα δεν τους δείρεις (γιατί μάλλον έτσι τη βρίσκουν), θα
σταματήσουν κάποτε. Έτσι λέγαμε και για τους κωλόγερους που μας απειλούσαν πριν
καμιά εικοσαριά μέρες… Έλα μου που δεν είναι έτσι…
Σήμερα, κατά τη διάρκεια της πρωινής μας
βόλτας στο πάρκο για τα σκυλάκια που υπάρχει στην περιοχή, μας πλησίασε ένας
θαμώνας του πάρκου ο οποίος μένει μάλιστα και εκεί κοντά και μας είπε ότι χτες
το μεσημέρι πέθανε το σκυλάκι του μετά τη βόλτα στο πάρκο… Κάτι θα έφαγε
μάλλον, γύρισε σπίτι, δεν ήταν και στα καλύτερα της και λίγο μετά πέθανε… Δεν
πρόλαβε να μας χαιρετήσει και πως κάνει δυο βήματα, με φωνάζει να πάω πάλι
κοντά του, μου δείχνει κάτι δίπλα στον σκουπιδοντενεκέ (δύο μέτρα από εκεί που
έπαιζαν τα ζωντανά μας), σκύβω και πιάνω ένα μπλε κουφέτο… Φυτοφάρμακο μάγκες,
σε μέγεθος κουφέτου γάμου, μόλις το γλείψει το ζώο καληνύχτα…
Σε αυτό το σημείο πρέπει να αναφέρω, ότι
σήμερα είχε πάει ένα κοντινό γυμνάσιο περίπατο στο πάρκο, παιδιά έτρεχαν γύρω
γύρω και πολλά είχαν μπει στον περιφραγμένο χώρο και έπαιζαν με τα σκυλάκια. Αν
ένα παιδί το έπιανε; Αν το έτρωγε εκείνη την ώρα ένα σκυλάκι και πέθαινε
μπροστά στα μάτια των παιδιών; Αν κάποιος που δεν είναι υποψιασμένος για την
απεραντοσύνη της ανθρώπινης κακίας το πιάσει για να το περιεργαστεί; Δεν είναι
ανάγκη να απαριθμήσω όλα τα σενάρια, το αποτέλεσμα όλων όμως είναι ο θάνατος ή
έστω μία κατάσταση που τον πλησιάζει…
Για να μην τα πολυλογώ, πήγα μέχρι το
αστυνομικό τμήμα όπου βρήκα έναν κακόμοιρο αστυνομικούλη και μου είπε τα
κλασσικά: υπάρχει συγκεκριμένο νομικό πλαίσιο, με τις απειλές δεν
στοιχειοθετείται κατηγορία, ο άλλος μπορεί να λέει ότι θέλει, αν δεν τον δεις
την ώρα που το κάνει, αν δεν έχεις και μάρτυρα, αν δεν έχεις και τα στοιχεία,
αν δεν έχουμε πτώμα, αν, αν, αν….
Δηλαδή, για να βάλουμε τα πράγματα σε μία
σειρά, πρέπει να πεθάνει το ζωάκι μου, να πάρω την αστυνομία να έρθει εκεί πάνω
από το πτώμα, να ξέρω τα στοιχεία αυτού που το έκανε, να έχω μάρτυρες που να το
αποδεικνύουν και να κάνω μήνυση, η οποία κατά πάσα πιθανότητα δεν θα οδηγήσει
πουθενά…
Είμαστε με τα καλά μας γαμώ το κέρατό
μου;;;; Τι σκατά θα κάνουμε γι’αυτό;;; Είναι δυνατόν να μπορεί ο κάθε αλήτης να
απειλεί και να τρομοκρατεί και εμείς να περιμένουμε πότε θα γίνει το κακό;;;;
Και αφού γίνει, να πρέπει να κουνήσουμε γη και ουρανό ώστε να στοιχειοθετηθεί
μία γαμημένη κατηγορία που στο τέλος θα του κλάσει τα @@;;;
Είναι δυνατόν εν έτει 2014 να έχουμε το
μόνιμο φόβο αν θα γυρίσει ζωντανό ένα μέλος της οικογένειας μας στο σπίτι;
Είναι δυνατόν να μην μπορούμε να προστατευτούμε με κανένα νόμιμο μέσο; Αν πάρω
το νόμο στα χέρια μου και φροντίσω με χίλιους τρόπους να μην ξανασυμβεί τέτοιο
γεγονός, σε τι θα διαφέρω από αυτούς τους αλήτες; Προσπαθείστε για μία
στιγμή να έρθετε στη θέση μου, στη θέση του κάθε ένος που αποφάσισε να
μοιραστεί τη ζωή του με ένα πλάσμα που το μόνο που είναι ικανό να κάνει είναι
να δίνει και να παίρνει αγάπη. Μιλάμε για πλάσματα του Θεού, των οποίων η αγάπη
είναι αγνή, ανιδιοτελής, πρωτόγονη, που δεν ζητάνε τίποτα παρά ένα χάδι και ένα
πιάτο φαγητό. Με ποιο δικαίωμα ρε αλήτες μας στερείτε αυτή την ελευθερία; Γιατί
δεν υπάρχει κάποιος να μας προστατέψει και αναγκαζόμαστε να γινόμαστε
χειρότεροι από αυτούς τους φονιάδες;
Το πρώτο που περνάει από το μυαλό του
καθενός είναι να μην ξαναπάει στον συγκεκριμένο χώρο. Όμως δεν είναι αυτή η
λύση. Είναι ανεπίτρεπτο να περνάει το βίτσιο του κάθε ψυχικά ασθενούς που
αποφάσισε μία ωραία πρωία να σκοτώσει όποιο πλάσμα κινείται στον ίδιο χώρο με
αυτόν. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε επιτέλους αυτούς τους θρασύδειλους που καταδυναστεύουν
την κοινωνία και έχουν εγκλωβίσει τις ζωές μας σε έναν αέναο κύκλο τρόμου και
φοβιών. Κάτι πρέπει να γίνει… Τι…;
Δεν θέλω να ζω σε έναν τέτοιο κόσμο, κάτι
πρέπει να αλλάξει, δεν γίνεται την ανωμαλία του καθενός να την πληρώνουμε σε
αθώες ψυχές. Δεν ξέρω τη λύση, αυτή τη φορά δεν μπορώ να σκεφτώ έναν τρόπο
πολιτισμένο, λογικό και ανθρώπινο ώστε να ξεπεράσω αυτόν τον σκόπελο… Είναι
εύκολο να αντιλαμβάνεσαι το πρόβλημα και σχετικά εύκολο να το καταδεικνύεις,
δύσκολο είναι να βρεις τη λύση και ακόμα δυσκολότερο το να πείσεις την
ανθρώπινη ράτσα για την ορθότητά της…
Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω… Αυτό το θέμα με
βασανίζει καθημερινά… Αν τελικά η λύση είναι το να πάρουμε οι λογικοί το νόμο
στα χέρια μας, τότε η λεπτή γραμμή που μας χωρίζει από τους υπόλοιπους σβήνει,
οι αξίες και η ηθική χάνουν το νόημά τους και όλοι ανήκουμε στο ίδιο παράλογο
συνονθύλευμα που έχει την εξής μία και μόνη αρχή: όποιον δεν μου αρέσει, τον σκοτώνω.
Τί περιμένω τώρα που τα είπα; Λίγα… Δεν
είμαι τόσο αφελής ώστε να πιστεύω ότι θα μετανοήσουν οι φονιάδες και δεν θα
ξαναγίνει, ούτε έχει νόημα να μου πουν οι φιλόζωοι τι ωραία που τα λέω και πόσο
δίκιο έχω. Ούτε πρόκειται ποτέ η πολιτεία να δέιξει ενδιαφέρον ή να
κινητοποιηθούν οι αρχές...
Αυτή η κωλοανάρτηση που μου έφαγε όλο
το μεσημέρι έχει έναν σκοπό. Εσύ, ο τρίτος, ο άσχετος, που δεν έχεις ζώα, που
δεν θες να έχεις αλλά σέβεσαι το δικαίωμα κάθε πλάσματος στη ζωή, αλλά και το
δικαίωμά μου να δίνω την αγάπη μου σε ένα αθώο πλάσμα, εσύ περιμένω να
ευαισθητοποιηθείς… Το να γυρίζεις το κεφάλι και να λες ότι είναι άδικο αλλά δεν
μπορείς να κάνεις κάτι είναι εξίσου εγκληματικό… Δώστε σημασία στον διπλανό
σας, βοηθήστε τον άνθρωπο που αδικείται. Είτε μιλάμε για τα δικαιώματα των
ζωόφιλων, είτε για οποιονδήποτε τομέα της ζωής μας πρέπει να μην κλείνουμε τα μάτια!
Συμπαραταχθείτε με αυτόν που έχει δίκιο κι ας μην είναι "δική σας
δουλειά''. Είναι επιτακτική η ανάγκη να ξεπεράσουμε επί τέλους αυτή την
κακόμοιρη στάση, αυτό το άρρωστο και αρρωστημένο "γύρευε δουλειά σου''.
Είναι και δική σου δουλειά ο πόνος, οι φόβοι και τα προβλήματα των άλλων. Η
επόμενη αθώα ψυχή που θα χαθεί θα βαραίνει τις συνειδήσεις όλων μας και πιο
πολύ αυτού που δεν νοιάστηκε, που ξέρει πιο είναι το σωστό, αλλά αφήνει το
άδικο να επικρατήσει…
Βοηθήστε μας να ξεφύγουμε από αυτό το
συνεχές καθεστώς φόβου και τρομοκρατίας, δείξτε ότι εσείς που πιστεύετε στο
δικαίωμα όλων μας στη ζωή είστε περισσότεροι από τους εγκληματίες που απειλούν
αθώες ψυχές καθημερινά. Κάντε κάτι… Δεν ξέρω τι, δεν μπορώ να βρω λογική λύση…
Βέβαια εγώ είμαι και τρελός, σκεφτείτε το όμως κι εσείς οι λογικοί…
Ευχαριστώ όποιον έφτασε μέχρι το τέλος, ο
τρελός του χωριού…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου