Το όνειρο, ο τρελός και η εμμονή…

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένα όνειρο… ένα όνειρο γλυκό και όμορφο, τόσο γλυκό που δεν χωρούσε στο μυαλό κανενός ανθρώπου, τόσο όμορφο που η σκέψη του και μόνο έκανε τους ανθρώπους να τα χάνουν… Έτσι είχε απομείνει μόνο του να πλανιέται τις νύχτες και να στεναχωριέται που δεν μπορούσε να μοιραστεί τη ζωή του με κάποιον…

Ήταν κι ένας άνθρωπος τρελός… Είχε κάποτε κι αυτός τα λογικά του, όμως μια μέρα η πιο όμορφη του σκέψη μεταμορφώθηκε σε αρρώστια, σε εμμονή… Μια εμμονή μυστήρια, διαφορετική… Μια εμμονή που τον βασάνιζε και τον πονούσε κι όμως είχε δεθεί μαζί της σε σημείο που, ενώ ήξερε ότι πρέπει κάποτε να τη χάσει, δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς αυτή… Η ζωή του ήταν άδεια, οι άλλοι τον έλεγαν τρελό κι αυτός πώς να τους εξηγήσει ότι η πιο γλυκιά, η πιο απλή σκέψη του τον είχε στοιχειώσει και τον είχε κάνει διαφορετικό…

Ένα βράδυ ο Θεός βλέποντας το όνειρο να νιώθει μόνο και τον τρελό να βασανίζεται κάλεσε το όνειρο και του είπε : «Σ’αυτόν να πας… Αυτός θα σε αντέξει…»…

Το όνειρο έτρεξε χαρούμενο και μπήκε στο μυαλό του τρελού… Σιγά σιγά τον έκανε να ξεχάσει τον πόνο του… Έδιωξε τις βασανιστικές σκέψεις από το νου του και το μόνο που περίμενε πια ήταν το πότε θα τον πάρει ο ύπνος για να βρεθεί αγκαλιά με το όνειρο… Το όνειρο του, το δικό του όνειρο που μόνο αυτός το καταλάβαινε και το χαιρόταν… Το όνειρο που τον έκανε να συμβιβαστεί με την εμμονή του και να αρχίσει ξανά να αγαπάει τον κόσμο…

Με τον καιρό ο τρελός, το όνειρο και η εμμονή έγιναν αχώριστοι… Ο τρελός δεν μπορούσε ούτε για μια στιγμή να φανταστεί τη ζωή του χωρίς το όνειρο και την εμμονή, αν και η δεύτερη είχε αρχίσει αργά αλλά αισθητά να σβήνει…

Ένα βράδυ ο τρελός έπεσε χαρούμενος για ύπνο…

Ο Θεός όμως εκείνο το βράδυ κάλεσε πάλι κοντά του το όνειρο… «Ήρθε η ώρα να φύγεις», του είπε, «τον εκπλήρωσες το σκοπό σου, ο τρελός έχει πια γιατρευτεί… Ένα μόνο μένει να κάνεις, πάρε μαζί σου και την εμμονή…»

Ο τρελός ξύπνησε το άλλο πρωί αναστατωμένος… Μέσα σε ένα βράδυ είχε χάσει τα δύο πιο σημαντικά κομμάτια της ζωής του…

Ένιωθε όμως αναγεννημένος, ήξερε ότι η σκέψη τους δεν θα σβηστεί ποτέ από το μυαλό του…

Σ’ευχαριστώ όνειρο μου, σ’ευχαριστώ που μου ομόρφυνες τη ζωή…