Κάπου μακριά,στη Σομαλία...

Σήμερα αποφάσισα να γράψω για τον Ahmet Modeshu…

Τον ποιόν;;;; Ναι ναι… Αυτόν…

 

Ο περίεργος αυτός τυπάκος ζει στη Σομαλική πρωτεύουσα, το Mogadishu. Κατάγεται από ένα χωρίο στο οποίο μιλάνε και δε μιλάνε τα σομαλικά, το χωριό Luuq της επαρχίας Gedo. Εννοείται από πολύτεκνη οικογένεια (τηλεόραση δεν υπήρχε στο χωρίο), τυπική σομαλική ομορφιά το παλικάρι (ο τυπάς δεν βλέπεται), 42 χρονών (38 λέει, ένας Θεός ξέρει γιατί…), τέλος πάντων κλασσική περίπτωση βλάβης… Ας ξεπεράσουμε αυτά τα χαζά όμως και ας πάμε σε πιο πιασάρικα θέματα…

Ο φιλαράκος μας σπούδασε στο Mogadishu University, έγινε εκπαιδευτικός, πήρε και το αντίστοιχο Lower της Αγγλικής γλώσσας (γιατί, ως γνωστόν, δεν πας πουθενά στη Σομαλία χωρίς Αγγλικά), χωρίς βέβαια να μάθει τη γλώσσα, απλά περιέργως πέρασε τις εξετάσεις της αγγλικής και εν τέλει διορίστηκε στο Σομαλικό δημόσιο.

Μεγάλο κατόρθωμα για το παιδί από το Luuq, φαντάζομαι ότι στο χωριό θα σφάξανε κότες, γελάδια, τους γείτονες και ό,τι άλλο τέλος πάντων, για να γιορτάσουν το διορισμό του πολυμαθή και ευρυμαθή για τα δεδομένα του τόπου, άξιου αυτού τέκνου της Σομαλίας.

Όμως ο τιτάνας ο Ahmet, ο οποίος παρά την έλλειψη πραγματικής ευφυΐας είχε αυτό το μεγάλο χάρισμα, ίδιον της Σομαλικής επαρχίας, την κουτοπονηριά, είδε ότι το δημόσιο της χώρας έχει πολλά να προσφέρει σε όποιον έχει την απαιτούμενη έλλειψη ήθους και ανθρωπιάς. Με κάποιον μαγικό τρόπο έπιασε γνωστούς και φίλους κάτι λαμόγια, τα οποία κυριαρχούσαν σε περίοπτες θέσεις της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης της πολύπαθης αυτής χώρας και σιγά σιγά άρχισε να γεμίζει το βιογραφικό του με σεμινάρια και δημοσιεύσεις, οι οποίες αν και στην πραγματικότητα ήταν κενές γνώσεων και ουσίας, του προσέφεραν κύρος και έναν αέρα μορφωμένου και ευγενούς. Όλοι αυτοί οι τίτλοι, τα φρου-φρου και τα αρώματα, του βρήκαν και έξτρα δουλίτσα. Βρήκε ο μάγκας άλλη μια τρυπούλα στο σύστημα και έχωσε την αφεντομουτσουνάρα του να διδάσκει και «τα κουμπιούτε» σε διάφορους ταλαίπωρους που ζητούσαν κρατική πιστοποίηση χρήσης υπολογιστή. Μη ρωτάτε τώρα που έμαθε από κουμπιούτε ο δικός μας, δεν έμαθε, δεν χρειάζεται, είχε φίλους είπαμε… Το αποτέλεσμα είναι ότι πέφτει το κρατικό παραδάκι χοντρό στην τσέπη του Ahmet, χωρίς να προσφέρει και τίποτα ουσιώδες…

Όμως, αυτός ο γίγαντας της ακαδημαϊκής κοινότητας, αυτό το τέρας μορφώσεως, αυτός ο στυλοβάτης της δημόσιας εκπαίδευσης, αυτός ο εις και μόνος φάρος που στέκει ως η μόνη ελπίς απέναντι στο σκοτάδι της αγραμματοσύνης και της κοινωνικής διαφθοράς, δεν μπορούσε να μείνει εκεί…

Διδάκτωρ, σηκώνεται μια μέρα και λέει «Θα γίνω ΔΙΔΑΚΤΩΡ!»… Τσεκάρει το καρνέ των γνωριμιών του και βρίσκει ότι στο Al-Alum and Technology University του Mogadishu, έχει τους κατάλληλους γνωστούς, στις κατάλληλες θέσεις, ώστε να περάσει αναίμακτα και αυτή την, τυπική για αυτόν πια, διαδικασία… Ξέρετε πως πάει, έτσι; Μεταπτυχιακάρα και μετά, τσουπ τσουπ, διδακτορικάρα…

Μεγάλος παίχτης ο δικός μας ρε, ξεκινάει μεταπτυχιακό πάνω στο ίντερνετ και τα λοιπά του διαβόλου που τρώνε τα κεφάλια της νεολαίας. Για το τυπικό του θέματος όμως, μάλλον επειδή δεν είχε και το μεγαλύτερο βίσμα της πανεπιστημιακής κοινότητας, δεν του το δώσανε στο χέρι αμέσως τα χαρτί. Του είπαν να κάνει το μαλάκα και να πάει μαζί με την πλέμπα, τους λοιπούς ταλαίπωρους που δεν είχαν άνθρωπο να τους δώσει το κατάλληλο σπρώξιμο και αναγκάζονται να κάνουν μαθήματα, εργασίες και λοιπά βαρετά και περίεργα. Τι να κάνει; Έκανε την καρδιά του πέτρα και πήγε…

Ο μέγας Modeshu όμως, τον είχε τον τρόπο του και εκεί... Ενώ οι άλλοι σκοτώνονταν και έλιωναν με τις ώρες να διαβάζουν τις παπαρολογίες του καθηγηταριάτου του Al-Alum, ο δικός μας ο γαμάτος την είχε βρει τη λύση. Τι έκανε λοιπόν ο μάγκας; Έκανε αίτηση για υποτροφία, την οποία και πήρε βεβαίως βεβαίως, αφού πληρούσε όλες τις προϋποθέσεις, τις οποίες εννοείται ότι τα υπόλοιπα Σομαλοφοιτητούδια που δεν έχουν ούτε έτοιμη δουλειά, ούτε μπάρμπα στη σομαλική Κορώνη, δεν τις πληρούσαν ούτε στο ελάχιστο και γέμισε πάλι με κρατικό ρευστό το στρώμα στο οποίο κρατάει το χρήμα, εκεί στην υπόγα που διαμένει μόνος και έρημος σε ένα κακόφημο στενό της πόλης.

Έτσι, ο μάγκας μας ξηγήθηκε με τον παρά του και την πορτοφόλα του… Καθότι θιασώτης της ελεύθερης αγοράς και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, βρήκε τους κατάλληλους ιδιώτες να του κάνουν τη μπίζνα… Άλλοτε αγοράζοντας ατόφια τη γνώση και τη σοφία τρίτων και άλλοτε κάνοντας πως συμμετέχει σε ομαδικά εγχειρήματα , χρησιμοποιώντας μύρια τεχνάσματα και, εννοείται, με την ανοχή και την κάλυψη των γνωστών αγνώστων διοικούντων την πανεπιστημιακή μονάδα καθηγητάδων, επέτυχεν για άλλη μία φορά τον υψηλό ακαδημαϊκό του στόχο. Και με βαθμό όχι μαλακίες…

Όταν οι υπόλοιποι συμφοιτητές του αγωνίζονταν να τελειώσουν τον κύκλο σπουδών τους περνώντας δια πυρός και σιδήρου, όταν όλοι οι άλλοι ζούσαν βουτηγμένοι σε μία διαρκή αβεβαιότητα, όταν άξιοι άνθρωποι γύρω του, με πραγματικές γνώσεις και όρεξη για δουλειά βρίσκονταν παραγκωνισμένοι από τους καθηγητές, να ξενυχτούν και να κλαίνε στις σκάλες του Al-Alum and Technology University, ο δικός μας τους κοιτούσε υπεροπτικά ατενίζοντας το μέλλον με σιγουριά και μία απέραντη ευχαρίστηση. Πρώτος μπήκε, πρώτος βγαίνει. Έτσι είναι μάγκες στη Σομαλία, ό,τι πληρώσεις παίρνεις…

Το μέλλον του διαγράφεται λαμπρό, ο μάγος της φυλής έχει διαβάσει σε κόκκαλα ζώων ότι θα λάβει μία μέρα μεγάλη θέση και θα γαμεί και θα δέρνει στο Σομαλικό εκπαιδευτικό σύστημα…

Ένα πράγμα όμως θέλω να μείνει στον απλό, αγνό και άσπιλο αναγνώστη. Ένα πράγμα θέλω να χαραχτεί με πυρωμένο σίδερο στο μυαλό του καθενός που δείχνει κουράγιο και υπομονή και διαβάζει τούτο το γραπτό. Αυτή η μία ερώτηση που δεν φεύγει ποτέ από το κεφάλι του τρελού…

Πώς στο καλό μπορεί και κοιμάται αυτός ο άνθρωπος τα βράδια;

Όταν ζει σε μία χώρα που μαστίζεται από οικονομική, ηθική και πολιτισμική κρίση. Στην οποία η έλλειψη παιδείας είναι έκδηλη και αποτελεί εμπόδιο στην ανάπτυξη οποιουδήποτε τομέα. Εκεί όπου τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα καταπατούνται καθημερινά. Που ο ρατσισμός και ο αναλφαβητισμός έχουν ριζώσει στις ζωές των κατοίκων. Τη στιγμή που βλέπει  ότι υπάρχει κόσμος που πεινάει στο δρόμο, ότι υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν καθημερινά να κερδίσουν μία αξιοπρεπή ζωή. Εκεί, στη μακρινή Αφρική, που το κράτος δεν έχει να βοηθήσει τη μάνα με τα τρία παιδιά που μένει άνεργη επειδή δεν έχει τη σιγουριά της θεσάρας στο δημόσιο.  Όταν ο διπλανός του προσπαθεί τόσο πολύ και πετυχαίνει τόσα λίγα, πως γίνεται φίλε αναγνώστη να νιώθει όμορφα με το βίο που διάγει; Πώς γίνεται να παίρνει αυτόν τον βρώμικο πλούτο, αυτούς τους μιασμένους τίτλους και να τους κυκλοφορεί δημοσίως με δόξα και τιμή ως άλλη «Κυρία Κουκουβίκου»; Πως κοιτά τα παιδιά στα μάτια και τους μαθαίνει γράμματα; Τι κόσμο αφήνει πίσω του…;

Είναι τόσα πολλά τα ερωτήματα που μου γεννώνται όταν σκέφτομαι την περίπτωσή αυτή και τόσο μεγάλο το αίσθημα της αδικίας που με κυριεύει που λέω να σταματήσω εδώ πριν κοκκινίσω κι άλλο…

Ένα πράγμα με κρατάει ακόμα με σώας τας φρένας, το ότι η Σομαλία είναι ένα κρατίδιο στην ανατολική Αφρική, το οποίο βρίσκεται πολύ μακριά από την Ελλαδάρα μας, τόσο γεωγραφικά αλλά και από πολιτικοκοινωνικής απόψεως. Ευτυχώς που αυτόν τον αισχρό τυπάκο δεν θα τον γνωρίσουμε ποτέ, ούτε θα επιρεάσει τις ζωές μας, ούτε θα καταχραστεί τα δικαιώματά μας στην εργασία και την εκπαίδευση.

Οποιαδήποτε ομοιότης με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι συμπτωματική. Το παρόν είναι προϊόν της φαντασίας του συγγραφέα και δεν εμπίπτει στη σφαίρα της πραγματικότητος, μάλλον...

Κάτι μου λέει ότι μετά από αυτή τη δημοσίευση δεν θα πάρω πτυχίο ποτέ… Αλλά, καθότι τρελός, στα πελέ μου…

Νιώθω μια βαθιά αηδία και αποστροφή.

Λαβ γιου ολ, δε κρέιζι ουάν.