Κάπου μακριά,στη Σομαλία...

Σήμερα αποφάσισα να γράψω για τον Ahmet Modeshu…

Τον ποιόν;;;; Ναι ναι… Αυτόν…

 

Ο περίεργος αυτός τυπάκος ζει στη Σομαλική πρωτεύουσα, το Mogadishu. Κατάγεται από ένα χωρίο στο οποίο μιλάνε και δε μιλάνε τα σομαλικά, το χωριό Luuq της επαρχίας Gedo. Εννοείται από πολύτεκνη οικογένεια (τηλεόραση δεν υπήρχε στο χωρίο), τυπική σομαλική ομορφιά το παλικάρι (ο τυπάς δεν βλέπεται), 42 χρονών (38 λέει, ένας Θεός ξέρει γιατί…), τέλος πάντων κλασσική περίπτωση βλάβης… Ας ξεπεράσουμε αυτά τα χαζά όμως και ας πάμε σε πιο πιασάρικα θέματα…

Ο φιλαράκος μας σπούδασε στο Mogadishu University, έγινε εκπαιδευτικός, πήρε και το αντίστοιχο Lower της Αγγλικής γλώσσας (γιατί, ως γνωστόν, δεν πας πουθενά στη Σομαλία χωρίς Αγγλικά), χωρίς βέβαια να μάθει τη γλώσσα, απλά περιέργως πέρασε τις εξετάσεις της αγγλικής και εν τέλει διορίστηκε στο Σομαλικό δημόσιο.

Μεγάλο κατόρθωμα για το παιδί από το Luuq, φαντάζομαι ότι στο χωριό θα σφάξανε κότες, γελάδια, τους γείτονες και ό,τι άλλο τέλος πάντων, για να γιορτάσουν το διορισμό του πολυμαθή και ευρυμαθή για τα δεδομένα του τόπου, άξιου αυτού τέκνου της Σομαλίας.

Όμως ο τιτάνας ο Ahmet, ο οποίος παρά την έλλειψη πραγματικής ευφυΐας είχε αυτό το μεγάλο χάρισμα, ίδιον της Σομαλικής επαρχίας, την κουτοπονηριά, είδε ότι το δημόσιο της χώρας έχει πολλά να προσφέρει σε όποιον έχει την απαιτούμενη έλλειψη ήθους και ανθρωπιάς. Με κάποιον μαγικό τρόπο έπιασε γνωστούς και φίλους κάτι λαμόγια, τα οποία κυριαρχούσαν σε περίοπτες θέσεις της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης της πολύπαθης αυτής χώρας και σιγά σιγά άρχισε να γεμίζει το βιογραφικό του με σεμινάρια και δημοσιεύσεις, οι οποίες αν και στην πραγματικότητα ήταν κενές γνώσεων και ουσίας, του προσέφεραν κύρος και έναν αέρα μορφωμένου και ευγενούς. Όλοι αυτοί οι τίτλοι, τα φρου-φρου και τα αρώματα, του βρήκαν και έξτρα δουλίτσα. Βρήκε ο μάγκας άλλη μια τρυπούλα στο σύστημα και έχωσε την αφεντομουτσουνάρα του να διδάσκει και «τα κουμπιούτε» σε διάφορους ταλαίπωρους που ζητούσαν κρατική πιστοποίηση χρήσης υπολογιστή. Μη ρωτάτε τώρα που έμαθε από κουμπιούτε ο δικός μας, δεν έμαθε, δεν χρειάζεται, είχε φίλους είπαμε… Το αποτέλεσμα είναι ότι πέφτει το κρατικό παραδάκι χοντρό στην τσέπη του Ahmet, χωρίς να προσφέρει και τίποτα ουσιώδες…

Όμως, αυτός ο γίγαντας της ακαδημαϊκής κοινότητας, αυτό το τέρας μορφώσεως, αυτός ο στυλοβάτης της δημόσιας εκπαίδευσης, αυτός ο εις και μόνος φάρος που στέκει ως η μόνη ελπίς απέναντι στο σκοτάδι της αγραμματοσύνης και της κοινωνικής διαφθοράς, δεν μπορούσε να μείνει εκεί…

Διδάκτωρ, σηκώνεται μια μέρα και λέει «Θα γίνω ΔΙΔΑΚΤΩΡ!»… Τσεκάρει το καρνέ των γνωριμιών του και βρίσκει ότι στο Al-Alum and Technology University του Mogadishu, έχει τους κατάλληλους γνωστούς, στις κατάλληλες θέσεις, ώστε να περάσει αναίμακτα και αυτή την, τυπική για αυτόν πια, διαδικασία… Ξέρετε πως πάει, έτσι; Μεταπτυχιακάρα και μετά, τσουπ τσουπ, διδακτορικάρα…

Μεγάλος παίχτης ο δικός μας ρε, ξεκινάει μεταπτυχιακό πάνω στο ίντερνετ και τα λοιπά του διαβόλου που τρώνε τα κεφάλια της νεολαίας. Για το τυπικό του θέματος όμως, μάλλον επειδή δεν είχε και το μεγαλύτερο βίσμα της πανεπιστημιακής κοινότητας, δεν του το δώσανε στο χέρι αμέσως τα χαρτί. Του είπαν να κάνει το μαλάκα και να πάει μαζί με την πλέμπα, τους λοιπούς ταλαίπωρους που δεν είχαν άνθρωπο να τους δώσει το κατάλληλο σπρώξιμο και αναγκάζονται να κάνουν μαθήματα, εργασίες και λοιπά βαρετά και περίεργα. Τι να κάνει; Έκανε την καρδιά του πέτρα και πήγε…

Ο μέγας Modeshu όμως, τον είχε τον τρόπο του και εκεί... Ενώ οι άλλοι σκοτώνονταν και έλιωναν με τις ώρες να διαβάζουν τις παπαρολογίες του καθηγηταριάτου του Al-Alum, ο δικός μας ο γαμάτος την είχε βρει τη λύση. Τι έκανε λοιπόν ο μάγκας; Έκανε αίτηση για υποτροφία, την οποία και πήρε βεβαίως βεβαίως, αφού πληρούσε όλες τις προϋποθέσεις, τις οποίες εννοείται ότι τα υπόλοιπα Σομαλοφοιτητούδια που δεν έχουν ούτε έτοιμη δουλειά, ούτε μπάρμπα στη σομαλική Κορώνη, δεν τις πληρούσαν ούτε στο ελάχιστο και γέμισε πάλι με κρατικό ρευστό το στρώμα στο οποίο κρατάει το χρήμα, εκεί στην υπόγα που διαμένει μόνος και έρημος σε ένα κακόφημο στενό της πόλης.

Έτσι, ο μάγκας μας ξηγήθηκε με τον παρά του και την πορτοφόλα του… Καθότι θιασώτης της ελεύθερης αγοράς και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, βρήκε τους κατάλληλους ιδιώτες να του κάνουν τη μπίζνα… Άλλοτε αγοράζοντας ατόφια τη γνώση και τη σοφία τρίτων και άλλοτε κάνοντας πως συμμετέχει σε ομαδικά εγχειρήματα , χρησιμοποιώντας μύρια τεχνάσματα και, εννοείται, με την ανοχή και την κάλυψη των γνωστών αγνώστων διοικούντων την πανεπιστημιακή μονάδα καθηγητάδων, επέτυχεν για άλλη μία φορά τον υψηλό ακαδημαϊκό του στόχο. Και με βαθμό όχι μαλακίες…

Όταν οι υπόλοιποι συμφοιτητές του αγωνίζονταν να τελειώσουν τον κύκλο σπουδών τους περνώντας δια πυρός και σιδήρου, όταν όλοι οι άλλοι ζούσαν βουτηγμένοι σε μία διαρκή αβεβαιότητα, όταν άξιοι άνθρωποι γύρω του, με πραγματικές γνώσεις και όρεξη για δουλειά βρίσκονταν παραγκωνισμένοι από τους καθηγητές, να ξενυχτούν και να κλαίνε στις σκάλες του Al-Alum and Technology University, ο δικός μας τους κοιτούσε υπεροπτικά ατενίζοντας το μέλλον με σιγουριά και μία απέραντη ευχαρίστηση. Πρώτος μπήκε, πρώτος βγαίνει. Έτσι είναι μάγκες στη Σομαλία, ό,τι πληρώσεις παίρνεις…

Το μέλλον του διαγράφεται λαμπρό, ο μάγος της φυλής έχει διαβάσει σε κόκκαλα ζώων ότι θα λάβει μία μέρα μεγάλη θέση και θα γαμεί και θα δέρνει στο Σομαλικό εκπαιδευτικό σύστημα…

Ένα πράγμα όμως θέλω να μείνει στον απλό, αγνό και άσπιλο αναγνώστη. Ένα πράγμα θέλω να χαραχτεί με πυρωμένο σίδερο στο μυαλό του καθενός που δείχνει κουράγιο και υπομονή και διαβάζει τούτο το γραπτό. Αυτή η μία ερώτηση που δεν φεύγει ποτέ από το κεφάλι του τρελού…

Πώς στο καλό μπορεί και κοιμάται αυτός ο άνθρωπος τα βράδια;

Όταν ζει σε μία χώρα που μαστίζεται από οικονομική, ηθική και πολιτισμική κρίση. Στην οποία η έλλειψη παιδείας είναι έκδηλη και αποτελεί εμπόδιο στην ανάπτυξη οποιουδήποτε τομέα. Εκεί όπου τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα καταπατούνται καθημερινά. Που ο ρατσισμός και ο αναλφαβητισμός έχουν ριζώσει στις ζωές των κατοίκων. Τη στιγμή που βλέπει  ότι υπάρχει κόσμος που πεινάει στο δρόμο, ότι υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν καθημερινά να κερδίσουν μία αξιοπρεπή ζωή. Εκεί, στη μακρινή Αφρική, που το κράτος δεν έχει να βοηθήσει τη μάνα με τα τρία παιδιά που μένει άνεργη επειδή δεν έχει τη σιγουριά της θεσάρας στο δημόσιο.  Όταν ο διπλανός του προσπαθεί τόσο πολύ και πετυχαίνει τόσα λίγα, πως γίνεται φίλε αναγνώστη να νιώθει όμορφα με το βίο που διάγει; Πώς γίνεται να παίρνει αυτόν τον βρώμικο πλούτο, αυτούς τους μιασμένους τίτλους και να τους κυκλοφορεί δημοσίως με δόξα και τιμή ως άλλη «Κυρία Κουκουβίκου»; Πως κοιτά τα παιδιά στα μάτια και τους μαθαίνει γράμματα; Τι κόσμο αφήνει πίσω του…;

Είναι τόσα πολλά τα ερωτήματα που μου γεννώνται όταν σκέφτομαι την περίπτωσή αυτή και τόσο μεγάλο το αίσθημα της αδικίας που με κυριεύει που λέω να σταματήσω εδώ πριν κοκκινίσω κι άλλο…

Ένα πράγμα με κρατάει ακόμα με σώας τας φρένας, το ότι η Σομαλία είναι ένα κρατίδιο στην ανατολική Αφρική, το οποίο βρίσκεται πολύ μακριά από την Ελλαδάρα μας, τόσο γεωγραφικά αλλά και από πολιτικοκοινωνικής απόψεως. Ευτυχώς που αυτόν τον αισχρό τυπάκο δεν θα τον γνωρίσουμε ποτέ, ούτε θα επιρεάσει τις ζωές μας, ούτε θα καταχραστεί τα δικαιώματά μας στην εργασία και την εκπαίδευση.

Οποιαδήποτε ομοιότης με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι συμπτωματική. Το παρόν είναι προϊόν της φαντασίας του συγγραφέα και δεν εμπίπτει στη σφαίρα της πραγματικότητος, μάλλον...

Κάτι μου λέει ότι μετά από αυτή τη δημοσίευση δεν θα πάρω πτυχίο ποτέ… Αλλά, καθότι τρελός, στα πελέ μου…

Νιώθω μια βαθιά αηδία και αποστροφή.

Λαβ γιου ολ, δε κρέιζι ουάν.

Μην κλείνεις τα μάτια...

Μια ωραία μέρα μου γυρίζει το μάτι και λέω δεν πάει άλλο, δεν δουλεύει τίποτα, οι άνθρωποι έχουν ξεφύγει τελείως, κάτι πρέπει να κάνω... Δεν μπορώ να κάνω τίποτα όμως για να αλλάξω τη μοίρα αυτού του ξεχασμένου από το Θεό τόπου, όποτε, ένα βήμα πριν πάρω τα βουνά, αποφασίζω να γράψω. Λέω, ρε κερατά γράψε, γράψε ό,τι σκατά σκέφτεσαι, γιατί αν κάνεις το λάθος να τα κρατήσεις μέσα σου ελοχεύει ο κίνδυνος να σκάσεις. Κι όταν λέω να σκάσω δεν το εννοώ μόνο μεταφορικά, υπάρχουν στιγμές που πιστεύω ότι θα εκραγώ...

Από την άλλη και που τα γράφω ποιός τα βλέπει; Με τον όρο βλέπει, προφανώς δεν εννοώ πόσα μάτια βολτάρουν πάνω στις γραμμές, εννοώ ότι περιμένω κάποιο αποτέλεσμα... Τί αποτέλεσμα...; Να αλλάξει τι...; Γιατί τα γράφεις ρε μάστορα...; Τι περιμένεις...; Τσάμπα περιμένεις...  Οι άνθρωποι είναι βλάκες... Άκρη δεν βγάζεις... Σταμάτα να γράφεις... Και κάπου εκεί θολώνει το μυαλό και έρχεται το ουίσκι... 

Σκέτο παραλήρημα όπως βλέπετε. Το αποτέλεσμα: δεν μ'αρέσουν οι άνθρωποι, κακιά ράτσα, ας σταματήσω να γράφω... Κακό, πολύ κακό, πάρα πολύ κακό... Κακώς το έκοψα... Στην αρχή δεν είδα διαφορά, μετά όμως άρχισε το παραμιλητό... Αφού δεν τα γράφω άρχισα να τα λέω. Μιας και δεν την πολυαγαπάω τελικά την ανθρώπινη ράτσα τόσο ώστε να κάτσω να τα πω σε κάποιον εκπρόσωπο της και αφού τα καημένα τα σκυλάκια μου δεν μου φταίνε σε τίποτα να με ακούνε να ρητορεύω, άρχισα να τα λέω σ’εμένα… Ναι ναι… Ξέρετε τι ωραία που τα λέμε me, myself and I; Έχετε δει άνθρωπο εκεί που κάθεται να ψιθυρίζει; Να παραμιλάει, να κουνάει χέρια και πόδια και να έχει αυτό το θολό το βλέμμα, αυτό το τα ίδια κοιτάμε αλλά άλλοι κόσμοι περνούν μπροστά από τα μάτια μου…; Εγώ είμαι αυτός… Και αφού από τη μία βλέπω τη λογική να απομακρύνεται με δρασκελιές, ενώ από την άλλη το τρελάδικο μου κλείνει λάγνα το μάτι, ένα πράγμα μου έμεινε, να ξαναγράψω…

Αρκετά με τη ντιριντάουα που με χτυπάει κατακέφαλα ανά διαστήματα, ας προσπαθήσω να βγάλω τα μέσα μου έξω, τα έξω μου μέσα, τα πάνω κάτω και τα πάντα όλα μπας και ηρεμήσω…

Υπάρχουν καταστάσεις άσχημες από τις οποίες δεν μπορούμε να ξεφύγουμε ή δεν μπορούμε να τις ξεπεράσουμε και εγώ είχα το fair share μου (όπως λένε και στο χωριό μου) από τέτοιες. Πίστευα ότι δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να χάνεις κάποιον… Κι όμως, έλαθον… Υπάρχει… Υπάρχει ο γαμημένος ο διαρκής φόβος του να βγείτε από το σπίτι τρεις και να γυρίσετε δύο ή ένας… Τι λέει τώρα ο τρελός θα μου πείτε… Ξέρω εγώ τι λέω… Για τα σκυλάκια μου λέω και κατ’επέκτασην για όλα τα ζωντανά…

Έχει γεμίσει ο κόσμος αλήτες, σιχαμένους ανθρώπους που μισούν ότι είναι διαφορετικό, ό,τι δεν τους αρέσει ή ό,τι δεν τους εξυπηρετεί. Υπάρχουν αυτά τα καθάρματα που πιστεύουν ότι όλα τους ανήκουν, ότι τα πάρκα και οι δρόμοι είναι δικά τους και μόνο άμα τους πάρεις την άδεια θα μπορείς κι εσύ, υπό συνθήκες βέβαια, να κυκλοφορήσεις… Είναι άπειρες οι φορές που με βρίζουν, με απειλούν ή κινούνται απειλητικά εναντίον μου μόνο και μόνο επειδή έχω μαζί μου σκύλο. Κατά κύριο λόγο γέροι, σιχαμένοι άνθρωποι που έχουν βάλει το χέρι τους σε ότι έχει στραβώσει σε αυτή την κοινωνία. «Άνθρωποι» που τους  έχουν ξεπεράσει οι εξελίξεις και μη έχοντας ασχολία, ψάχνουν τρόπο να ενοχλήσουν τον συνάνθρωπό τους μόνο και μόνο για να νιώσουν ότι ακόμα έχουν λόγο και δύναμη… Θα μου πείτε τώρα έλα μωρέ, και; Και τι έγινε; Περνάνε, βρίζουνε, φεύγουνε. Άμα δεν τους δείρεις (γιατί μάλλον έτσι τη βρίσκουν), θα σταματήσουν κάποτε. Έτσι λέγαμε και για τους κωλόγερους που μας απειλούσαν πριν καμιά εικοσαριά μέρες…  Έλα μου που δεν είναι έτσι…

Σήμερα, κατά τη διάρκεια της πρωινής μας βόλτας στο πάρκο για τα σκυλάκια που υπάρχει στην περιοχή, μας πλησίασε ένας θαμώνας του πάρκου ο οποίος μένει μάλιστα και εκεί κοντά και μας είπε ότι χτες το μεσημέρι πέθανε το σκυλάκι του μετά τη βόλτα στο πάρκο… Κάτι θα έφαγε μάλλον, γύρισε σπίτι, δεν ήταν και στα καλύτερα της και λίγο μετά πέθανε… Δεν πρόλαβε να μας χαιρετήσει και πως κάνει δυο βήματα, με φωνάζει να πάω πάλι κοντά του, μου δείχνει κάτι δίπλα στον σκουπιδοντενεκέ (δύο μέτρα από εκεί που έπαιζαν τα ζωντανά μας), σκύβω και πιάνω ένα μπλε κουφέτο… Φυτοφάρμακο μάγκες, σε μέγεθος κουφέτου γάμου, μόλις το γλείψει το ζώο καληνύχτα…

Σε αυτό το σημείο πρέπει να αναφέρω, ότι σήμερα είχε πάει ένα κοντινό γυμνάσιο περίπατο στο πάρκο, παιδιά έτρεχαν γύρω γύρω και πολλά είχαν μπει στον περιφραγμένο χώρο και έπαιζαν με τα σκυλάκια. Αν ένα παιδί το έπιανε; Αν το έτρωγε εκείνη την ώρα ένα σκυλάκι και πέθαινε μπροστά στα μάτια των παιδιών; Αν κάποιος που δεν είναι υποψιασμένος για την απεραντοσύνη της ανθρώπινης κακίας το πιάσει για να το περιεργαστεί; Δεν είναι ανάγκη να απαριθμήσω όλα τα σενάρια, το αποτέλεσμα όλων όμως είναι ο θάνατος ή έστω μία κατάσταση που τον πλησιάζει…

Για να μην τα πολυλογώ, πήγα μέχρι το αστυνομικό τμήμα όπου βρήκα έναν κακόμοιρο αστυνομικούλη και μου είπε τα κλασσικά: υπάρχει συγκεκριμένο νομικό πλαίσιο, με τις απειλές δεν στοιχειοθετείται κατηγορία, ο άλλος μπορεί να λέει ότι θέλει, αν δεν τον δεις την ώρα που το κάνει, αν δεν έχεις και μάρτυρα, αν δεν έχεις και τα στοιχεία, αν δεν έχουμε πτώμα, αν, αν, αν….

Δηλαδή, για να βάλουμε τα πράγματα σε μία σειρά, πρέπει να πεθάνει το ζωάκι μου, να πάρω την αστυνομία να έρθει εκεί πάνω από το πτώμα, να ξέρω τα στοιχεία αυτού που το έκανε, να έχω μάρτυρες που να το αποδεικνύουν και να κάνω μήνυση, η οποία κατά πάσα πιθανότητα δεν θα οδηγήσει πουθενά…

Είμαστε με τα καλά μας γαμώ το κέρατό μου;;;; Τι σκατά θα κάνουμε γι’αυτό;;; Είναι δυνατόν να μπορεί ο κάθε αλήτης να απειλεί και να τρομοκρατεί και εμείς να περιμένουμε πότε θα γίνει το κακό;;;; Και αφού γίνει, να πρέπει να κουνήσουμε γη και ουρανό ώστε να στοιχειοθετηθεί μία γαμημένη κατηγορία που στο τέλος θα του κλάσει τα @@;;;

Είναι δυνατόν εν έτει 2014 να έχουμε το μόνιμο φόβο αν θα γυρίσει ζωντανό ένα μέλος της οικογένειας μας στο σπίτι; Είναι δυνατόν να μην μπορούμε να προστατευτούμε με κανένα νόμιμο μέσο; Αν πάρω το νόμο στα χέρια μου και φροντίσω με χίλιους τρόπους να μην ξανασυμβεί τέτοιο γεγονός, σε τι θα διαφέρω από αυτούς τους αλήτες;  Προσπαθείστε για μία στιγμή να έρθετε στη θέση μου, στη θέση του κάθε ένος που αποφάσισε να μοιραστεί τη ζωή του με ένα πλάσμα που το μόνο που είναι ικανό να κάνει είναι να δίνει και να παίρνει αγάπη. Μιλάμε για πλάσματα του Θεού, των οποίων η αγάπη είναι αγνή, ανιδιοτελής, πρωτόγονη, που δεν ζητάνε τίποτα παρά ένα χάδι και ένα πιάτο φαγητό. Με ποιο δικαίωμα ρε αλήτες μας στερείτε αυτή την ελευθερία; Γιατί δεν υπάρχει κάποιος να μας προστατέψει και αναγκαζόμαστε να γινόμαστε χειρότεροι από αυτούς τους φονιάδες;

Το πρώτο που περνάει από το μυαλό του καθενός είναι να μην ξαναπάει στον συγκεκριμένο χώρο. Όμως δεν είναι αυτή η λύση. Είναι ανεπίτρεπτο να περνάει το βίτσιο του κάθε ψυχικά ασθενούς που αποφάσισε μία ωραία πρωία να σκοτώσει όποιο πλάσμα κινείται στον ίδιο χώρο με αυτόν. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε επιτέλους αυτούς τους θρασύδειλους που καταδυναστεύουν την κοινωνία και έχουν εγκλωβίσει τις ζωές μας σε έναν αέναο κύκλο τρόμου και φοβιών. Κάτι πρέπει να γίνει… Τι…;

Δεν θέλω να ζω σε έναν τέτοιο κόσμο, κάτι πρέπει να αλλάξει, δεν γίνεται την ανωμαλία του καθενός να την πληρώνουμε σε αθώες ψυχές. Δεν ξέρω τη λύση, αυτή τη φορά δεν μπορώ να σκεφτώ έναν τρόπο πολιτισμένο, λογικό και ανθρώπινο ώστε να ξεπεράσω αυτόν τον σκόπελο… Είναι εύκολο να αντιλαμβάνεσαι το πρόβλημα και σχετικά εύκολο να το καταδεικνύεις, δύσκολο είναι να βρεις τη λύση και ακόμα δυσκολότερο το να πείσεις την ανθρώπινη ράτσα για την ορθότητά της…

Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω… Αυτό το θέμα με βασανίζει καθημερινά… Αν τελικά η λύση είναι το να πάρουμε οι λογικοί το νόμο στα χέρια μας, τότε η λεπτή γραμμή που μας χωρίζει από τους υπόλοιπους σβήνει, οι αξίες και η ηθική χάνουν το νόημά τους και όλοι ανήκουμε στο ίδιο παράλογο συνονθύλευμα που έχει την εξής μία και μόνη αρχή: όποιον δεν μου αρέσει, τον σκοτώνω.

Τί περιμένω τώρα που τα είπα; Λίγα… Δεν είμαι τόσο αφελής ώστε να πιστεύω ότι θα μετανοήσουν οι φονιάδες και δεν θα ξαναγίνει, ούτε έχει νόημα να μου πουν οι φιλόζωοι τι ωραία που τα λέω και πόσο δίκιο έχω. Ούτε πρόκειται ποτέ η πολιτεία να δέιξει ενδιαφέρον ή να κινητοποιηθούν οι αρχές...

 Αυτή η κωλοανάρτηση που μου έφαγε όλο το μεσημέρι έχει έναν σκοπό. Εσύ, ο τρίτος, ο άσχετος, που δεν έχεις ζώα, που δεν θες να έχεις αλλά σέβεσαι το δικαίωμα κάθε πλάσματος στη ζωή, αλλά και το δικαίωμά μου να δίνω την αγάπη μου σε ένα αθώο πλάσμα, εσύ περιμένω να ευαισθητοποιηθείς… Το να γυρίζεις το κεφάλι και να λες ότι είναι άδικο αλλά δεν μπορείς να κάνεις κάτι είναι εξίσου εγκληματικό… Δώστε σημασία στον διπλανό σας, βοηθήστε τον άνθρωπο που αδικείται. Είτε μιλάμε για τα δικαιώματα των ζωόφιλων, είτε για οποιονδήποτε τομέα της ζωής μας πρέπει να μην κλείνουμε τα μάτια! Συμπαραταχθείτε με αυτόν που έχει δίκιο κι ας μην είναι "δική σας δουλειά''. Είναι επιτακτική η ανάγκη να ξεπεράσουμε επί τέλους αυτή την κακόμοιρη στάση, αυτό το άρρωστο και αρρωστημένο "γύρευε δουλειά σου''. Είναι και δική σου δουλειά ο πόνος, οι φόβοι και τα προβλήματα των άλλων. Η επόμενη αθώα ψυχή που θα χαθεί θα βαραίνει τις συνειδήσεις όλων μας και πιο πολύ αυτού που δεν νοιάστηκε, που ξέρει πιο είναι το σωστό, αλλά αφήνει το άδικο να επικρατήσει…

Βοηθήστε μας να ξεφύγουμε από αυτό το συνεχές καθεστώς φόβου και τρομοκρατίας, δείξτε ότι εσείς που πιστεύετε στο δικαίωμα όλων μας στη ζωή είστε περισσότεροι από τους εγκληματίες που απειλούν αθώες ψυχές καθημερινά. Κάντε κάτι… Δεν ξέρω τι, δεν μπορώ να βρω λογική λύση… Βέβαια εγώ είμαι και τρελός, σκεφτείτε το όμως κι εσείς οι λογικοί…

Ευχαριστώ όποιον έφτασε μέχρι το τέλος, ο τρελός του χωριού…