ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ…

Την προηγούμενη εβδομάδα έκανα ένα εργαστήριο στη σχολή και μίλαγα μ’έναν περίεργο που είχα να δω καιρό, κάποια στιγμή μου λέει «Γιατί έφυγες από τη ΔΑΠ ρε;», γέλασα και του άλλαξα κουβέντα…

Για να πιάσω τα πράγματα από την αρχή πριν αρχίσω να κράζω πάλι, πρέπει να πω ότι τόση ήταν η κάψα μου να ασχοληθώ με τον φοιτητικό συνδικαλισμό την πρώτη μέρα που πάτησα στο πανεπιστήμιο, που πρώτα γράφτηκα στη ΔΑΠ και μετά στη σχολή. 5 χρόνια ήμουν Δαπίτης και μάλιστα βαθιά βαλμένος στο όλο σύστημα, επιτροπές, συνελεύσεις, προεδριλίκια, συναντήσεις με πρυτάνεις και καθηγητές, εκλογές, ψήφοι, χάρες στον κάθε μαλάκα, κλπ κλπ κλπ…

Στην αρχή τα έβλεπα όλα ωραία, πολύ ποτό, ξενύχτι, ξύσιμο, καμία αντιστοιχία έργου-ψήφων… Δεν προσφέραμε παρά τα ελάχιστα στη σχολή και την κοινωνία… Τρώγαμε ό,τι λεφτά είχαμε για να ποτίζουμε τον κάθε βλάκα μπας και φιλοτιμηθεί να ψηφίσει… Μετά προσπαθήσαμε να αλλάξουμε κάποια πράγματα στο τμήμα, να φτιάξουμε νέο οδηγό σπουδών, να φέρουμε καινούρια μαθήματα, να αξιοποιήσουμε χώρους που σαπίζουν ακατοίκητοι και πολλά άλλα, όμως αυτά δεν επιφέρουν ψήφους οπότε δεν είχαμε την συμπαράσταση των υπολοίπων Δαπιτών και βρίσκαμε και εμπόδιο τα αναρχομπάχαλα που βάζουν φρένο σε κάθε αλλαγή… Κάποια στιγμή αρχίσαμε μ’έναν φίλο να νιώθουμε άχρηστοι, τίποτες, βάρος για τους εαυτούς μας και τους άλλους…

Έτσι, ένα ωραίο απογευματάκι, εκεί που ξυνόμασταν με τον άλλο και κουβεντιάζαμε για το πόσο άχρηστοι έχουμε γίνει, αποφασίσαμε ότι πρέπει να προσφέρουμε κάτι και στην κοινωνία… Φιλανθρωπικό πάρτυ, αυτό θα μας έσωνε… Μπας και καθαρίσουν οι ψυχές μας από τις μαλακίες που είχαμε κάνει… Φοιτητική νεολαία είμαστε, ας προσφέρουμε και κάτι σε κάποιον που έχει ανάγκη…

Το παίρνουμε απόφαση και παίρνω τηλέφωνο να το ανακοινώσω στον υπεύθυνο Ηρακλείου… Η απάντηση μπορώ να πω ότι με ταρακούνησε και από εκείνη τη στιγμή άρχισα να έχω τάσεις φυγής… «Τι νομίζεις ότι είμαστε αγόρι μου; Φιλανθρωπικό ίδρυμα;»…

Τελικά το κάναμε το πάρτυ μαζί με άλλο ένα από τα 8 τμήματα του ηρακλείου, μαζέψαμε γύρω στα 1000 ευρώ και τα δώσαμε σ’ένα ίδρυμα για κακοποιημένα παιδιά… Βεβαίως οι λεχρίτες της ΔΑΠ που ήξεραν μόνο να πίνουν τσάμπα εις βάρος όλων των υπολοίπων δεν εμφανίστηκαν ούτε στο πάρτυ ούτε στην εκδήλωση που ακολούθησε… Αν τους εμφανίζαμε τσάμπα ποτά και τίποτα γυμνές στις μπάρες να χτυπιούνται θα ερχόντουσαν, για να προσφέρουν σε έναν συνάνθρωπο δεν έκαναν τον κόπο να εμφανιστούν…

Αισθάνθηκα πραγματικά ντροπιασμένος… Ακόμα δεν χωράει ο νους μου ότι οργανώσεις νεολαίας όπως η ΔΑΠ δεν θέλουν να προσφέρουν έστω το ελάχιστο στο συνάνθρωπο, στεναχωριέμαι που υπάρχουν νέοι άνθρωποι που δεν ενδιαφέρονται για τον πόνο γύρω τους και το μόνο που κοιτάνε είναι πως θα διασκεδάσουν…

Ακολούθησαν πολλά περίεργα σκηνικά για να αποστραφώ τον φοιτητικό συνδικαλισμό και κυρίως τη Δαπάρα και τα λαμόγια της… Η αρχή όμως έγινε με εκείνη την κουβέντα περί φιλανθρωπικού ιδρύματος… Μετά από 5 χρόνια σκληρού συνδικαλισμού πραγματικά πιστεύω ότι δεν αξίζει… Σ’όποια παράταξη και να είναι κάποιος αποτελεί βάρος για τον εαυτό του, τους συμφοιτητές του, την οικογένειά του και την κοινωνία… Το Ελληνικό πανεπιστήμιο έχει μείνει πίσω για πάρα πολλούς λόγους, ένας εκ των πιο σημαντικών είναι η ύπαρξη φοιτητοπατέρων συνδικαλιστών σε αυτό…

Με αγάπη, ο τρελός του χωριού…