«Τους τελευταίους μήνες έπεσα πολύ χαμηλά... Πάρα πολύ χαμηλά... Δουλεύω στο Δημόσιο... Κάνω πρακτική σ’ένα σχολείο... Το τί έχουν δει τα ωραία, μπιρμπιλωτά μου ματάκια και έχουν ακούσει τα καλοσχηματισμένα, λοβωτά αυτάκια μου δεν περιγράφεται... Μιλάμε για μεγάλη σαπίλα...
Είχα σκοπό να γράψω για αυτή μου την εμπειρία όταν με το καλό θα τελείωνε η σύμβασή μου, αλλά αυτό που άκουσα πριν λίγο μου ανέβασε τόσο την πίεση που αν δεν το μοιραστώ θα εκραγώ...
Δεκέμβρης μήνας και ακόμα το πρόγραμμα δεν είναι σταθερό, διότι ακόμα δεν ξέρουμε ποιό είναι το μόνιμο προσωπικό του σχολείου... Έτσι κάθε λίγο αλλάζει το προγραμματάκι... Τις μεταβολές αναλαμβάνει να τις κάνει κάθε φορά ένας εκ των καθηγητών... Κι εκεί ξεκινάει το χάος...
Εκεί που καθόμουν αμέριμνος στο γραφειάκι μου και με...»
Μέχρι εκεί πρόλαβα να γράψω και ξεκίνησε ο 3ος παγκόσμιος στο σχολείο...
Θεωρώ ότι το να έχει κάποιος δουλειά είναι δώρο Θεού και ως τέτοιο πρέπει να το αντιμετωπίζουμε... Το να έχεις δουλειά, ειδικά τώρα που η ανεργία έχει βαρέσει κόκκινο, είναι ένα προνόμιο πλέον και πρέπει να τιμάμε και να σεβόμαστε την εργασία μας...
Στο σχολείο που κάνω την πρακτική, έχω αντιμετωπίσει όλα τα είδη δημοσίων υπαλλήλων... Και το λέω με λύπη, γιατί πάνω στην εκπαίδευση θέλω να δουλέψω στη ζωή μου, ότι η χειρότερη ράτσα εργαζομένων είναι οι εκπαιδευτικοί...
Σήμερα λοιπόν, άκουγα μία να παραπονιέται έντονα λέγοντας ότι όλο κάνει 7η ώρα και δεν γυρνάει ένα μεσημέρι σπίτι της σαν άνθρωπος κλπ... Όσο την άκουγα περνούσαν απ΄το μυαλό μου όλοι οι πτυχιούχοι γνωστοί μου που ψάχνουν απεγνωσμένα δουλειά, όλοι οι νέοι άνεργοι που διψάνε για να εργαστούν, να προσφέρουν και δεν μπορούν... Σκέφτηκα ότι είναι ντροπή άλλοι να πολεμάνε να βρουν μία θέση εργασίας είτε για να επιβιώσουν, είτε για να νιώσουν χρήσιμοι και παράλληλα αυτοί που έχουν σίγουρη δουλειά, και μάλιστα 20 περίπου ώρες την εβδομάδα, να έχουν και παράπονο!
Για να μην τη διαολοστείλω και μια και δεν είχα να κάνω κάτι εκέινη την ώρα, άνοιξα ένα Word στο laptop μου, πάνω στο γραφείο μου, και άρχισα να γράφω το κειμενάκι που διαβάσατε στην εισαγωγή...
Πέρασε λίγη ώρα και ζήτησε μία άλλη καθηγήτρια τη βοήθειά μου για να εκτυπώσει ένα άρθρο... Σηκώνομαι κι εγώ ο βλάκας και πάω να τη βοηθήσω... Ξαφνικά γυρνάω στο γραφείο μου και βλέπω 2 καθηγήτριες να είναι πάνω από το pc μου, να διαβάζουν το κείμενό μου και να με κοιτάνε περίεργα σχολιάζοντας... Πάω, κλείνω το laptop και τους λέω «Ντροπή, δεν είναι δικό σας...».
Εκεί κάπου αρχίζει το χάος, η μία πήγε τρέχοντας στο διευθυντή και η άλλη άρχισε τις περίεργες μπηχτές... Κάποια στιγμή, ένω είμασταν πάνω από το ίδιο γραφείο, μου λέει «Τελείωνε έχουμε και δουλεία να κάνουμε...», εκεί δεν κρατήθηκα και της απαντάω «Ε, καιρός ήταν...»...
Παρεξηγήθηκε η «κυρία» και μετά από λίγο με φωνάζει ο διευθυντής... Για να μην τα πολυλογώ είχαμε μία πολύ όμορφη αντιπαράθεση για το ότι δεν πρέπει να κρίνω τους συναδέλφους γιατί είμαι μικρός ακόμα και επίσης ό,τι και να δω εκεί μέσα δεν πρέπει ούτε να το κρίνω, ούτε να το σχολιάζω... Ήρθε και η μία εκ των δύο και με είπε ανήθικο! Ανήθικος, λέει, γιατί είμαι φιλοξενούμενος εκεί και δεν πρέπει να κρίνω... Φιλοξενούμενος επ’αμοιβή και με υπογεγραμμένη σύμβαση εργασίας, αλλά κατ’αυτήν φιλοξενούμενος... Εμένα ανήθικο! Ήρθε η τεμπέλα, αυτή που συντελεί στην κατάρευση του εκπαιδευτικού συστήματος, να πει εμένα, που δουλεύω σαν το σκυλί εκεί μέσα, που κάνω πολλά περισσότερα απ’όσα ορίζει η σύμβασή μου, ανήθικο και ανάγωγο!
Χμμμ... Για να τα δούμε όμως πιο σοβαρά τα πράγματα...
Την προηγούμενη εβδομάδα το σχολείο λειτούργησε κανονικά μόνο 2 ημέρες. Αυτό συνέβει γιατί την Τρίτη είχαν απεργία οι καθηγητές και πορείες οι μαθητές, την Τετάρτη είχαν λέει εκδρομή οι μαθητές και συμβούλιο οι καθηγητές και την Πέμπτη είχαν εκλογές οι καθηγητές και δεν έγινε μάθημα... Οι διδάσκοντες όμως πληρώθηκαν και τις 5 ημέρες...
Το εργαστήριο του σχολείου υπολειτουργεί γιατί 1ον δεν έχει ενδιαφερθεί κανένας να το χρησιμοποιήσει και 2ον τα λίγα όργανα που λειτουργούν ακόμα τα έχει πάρει ένας καθηγητής σπίτι του προφασιζόμενος ότι οι μαθητές θα τα χαλούσαν. Πώς να τα χαλάσουν αφού δεν τα χρησιμοποιούν ποτέ;;;;; Έλα μου ντε... Κάτι άλλο θα τα ήθελε...
Πλήρωσαν ένα γενναίο ποσό για να πάρουν διαδραστικά συστήματα διδασκαλίας, ξέρετε, πίνακες αφής και laptop για κάθε αίθουσα, και δεν τα χρησιμοποίησαν ποτέ γιατί αφ’ενός δεν ξέρει κανείς να τα χρησιμοποιεί και εφ’ετέρου δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ κανένας τους να διευρύνει τις γώσεις του μαθαίνοντας κάτι πέραν του: «Να Λόλα, ένα μήλο»...
Μια ημέρα έφτιαχνα τις ώρες στο κουδούνι του σχολείου και κατα λάθος το πάτησα 25’ πριν την κανονική ώρα... Οι περισσότεροι αντιλήφθηκαν ότι έγινε λάθος και συνέχισαν το μάθημά τους, υπήρχε όμως και ένας ο οποίος έχοντας κάνει μονο 15’ μάθημα άφησε τα παίδια να βγουν διάλλειμα. Όταν τον πλησίασα και του είπα να τα μαζέψει πάλι στην αίθουσα γιατί έκανα λάθος, μου απάντησε ευθαρσώς «Τώρα πάει, βγήκαν, ποιός τα μαζεύει;»... Ο άνθρωπος απλά βαριόταν να δουλέψει...
Τις προάλλες γιόρταζε μία μαθήτρια και κέρασε τα παιδιά γλυκά πριν ξεκινήσει το μάθημα, τους λέει η καθηγήτρια να μην τα φάνε αλλά 3 αγοράκια τα είχαν ήδη ανοίξει και τα έφαγαν. Εεε, ωριαία αποβολή... Δηλαδή αυτή η «εκπαιδευτικός» θεώρησε ότι 3 μαθητές έπρεπε να χάσουν μία ώρα μάθημα επειδή έφαγαν ένα γλυκό...
Και είναι και τόσα άλλα... Απαιτούν από τα παιδιά να φέρονται σαν ενήλικες ενώ τα αντιμετωπίζουν σαν βλακες...
Ναι, όντως, εγώ είμαι ο ανήθικος και ανάγωγος εκεί μέσα... Βεβαίως, αν αυτοί είναι οι σωστοί και ηθικοί, τότε εγω είμαι ο αλήτης...
Οι περισσότεροι διδάσκοντες είναι ακατάλληλοι, όχι μόνο για διδασκαλία αλλά και για να πλησιάζουν τα παιδιά... Δεν είναι μόνο ότι δεν προσφέρουν τίποτα στους μαθητές, αλλά τους δημιουργούν με τη συμπεριφορά τους απωθημένα και αποστροφή προς τη γνώση και το θεσμό του δασκάλου...
Πρέπει οι γονείς να αναλογιστούν τις ευθύνες τους, να σκεφτούν σε τι ανθρώπους εμπιστεύονται την διαπαιδαγώγηση των νέων και να απαιτήσουν να αξιολογηθούν όλοι όσοι εργάζονται στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Και ο πέλεκυς για τους παραβάτες να είναι βαρύς...
Σήμερα γύρισα σπίτι μου πολύ στεναχωρημένος... Αηδιασμένος με το γεγονός ότι 2 μεγάλες γυναίκες, που έχουν αναλάβει τον ιερό ρόλο του δασκάλου, δεν σεβάστηκαν τα προσωπικά μου δεδομένα και έψαξαν το pc μου και ενοχλημένος αφάνταστα από το γεγονός ότι μου ζητήθηκε από το διευθυντή, για άλλη μια φορά, ό,τι και να βλέπω εκεί μέσα να κάνω τα στραβά μάτια...
Δεν είχα σκοπό ακόμα να τα πω όλα αυτά... Αλλά σήμερα έφτασε ο κόμπος στο χτένι... Υπάρχει μεγάλος κίνδυνος δημοσιεύοντας αυτό το κείμενο να χάσω τη δουλειά μου, αλλά δεν πειράζει, έχει ο Θεός και για εμένα... Αλήτης και ανήθικος σαν αυτούς δεν θα γίνω ποτέ!
Με αγάπη, ο τρελός του σχολείου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου