Είναι κάποιες κουβέντες οι οποίες, όσο ασήμαντες και να φαντάζουν όταν λέγονται, σου μένουν χαραγμένες στη μνήμη… Ήταν πριν 2-3 χρόνια, Πάσχα πρέπει να ήταν, ήμουν στο σπίτι ενός φίλου και ξυνόμασταν, κάποια στιγμή, θυμάμαι, κάτι είπα για την εκκλησία, τις Θείες Λειτουργίες εκείνων των ημερών, κάτι τέτοιο τέλος πάντων και γυρνάει και μου λέει ο δικός μου «Μα είναι δυνατόν ρε φίλε, μορφωμένο παιδί, να πιστεύεις ακόμα σε τέτοια πράγματα…;». Δεν έδωσα πολλή σημασία τότε, γιατί ήξερα τα μυαλά του και δεν θα βγάζαμε άκρη, αλλά όσο περνάει ο καιρός αυτή η φράση του όλο και συχνότερα μου έρχεται στο μυαλό…
Γιατί είναι τόσο δύσκολο σε κάποιους να πιστέψουν; Έχω ακούσει πολλές δικαιολογίες… Άλλος υποστηρίζει ότι στο όνομα του Χριστιανισμού έχουν γίνει εγκλήματα (π.χ. σταυροφορίες, Ιερά Εξέταση το μεσαίωνα, κλπ…), άλλος αρνείται να καταλάβει κάτι που δεν μπορεί να δει, άλλος νομίζει ότι αν πιστέψει στο Θεό χάνει την ελευθερία του, άλλος θεωρεί τους παππάδες κλέφτες… Είναι πολλοί τέλος πάντων οι «έξυπνοι» που νομίζουν ότι αν είσαι Χριστιανός είσαι δούλος, γέρος, χαζός ή απαίδευτος…
Ναι, όντως έχουν γίνει εγκλήματα στο όνομα του χριστιανισμού, αλλά έχουν γίνει και γίνονται καθημερινά και στο όνομα του ποδοσφαίρου… Τι πρέπει να κάνουμε; Να μην ασχοληθούμε ξανά με το άθλημα; Ναι, είναι δύσκολο να πιστέψεις σε κάτι που δεν βλέπεις, αλλά μ’αυτή τη λογική ούτε ο Μπιν Λάντεν σκοτώθηκε , ούτε ο Χίτλερ , ούτε ο Έλβις… Ναι, η θρησκεία σου ζητά να ακολουθήσεις κάποιους κανόνες, αλλά δεν βάζει νόμους ούτε τιμωρεί τους παραβάτες…. Ναι, κάποιοι είναι κλέφτες, αλλά σε όλα τα επαγγέλματα, σε όλο τον κόσμο, υπάρχουν ασυνείδητοι που δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους…
Και ρωτάω εγώ τώρα…; Πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι που αρνούνται πεισματικά να πιστέψουν στο Χριστιανισμό; Πώς μπορεί κάποιος να απαρνείται μία θρησκεία που μιλάει για αγάπη, για ισότητα, για ισονομία, για μεγαλοθυμία;
Ο Χριστιανισμός δεν είναι ούτε οι παπάδες, ούτε τα χρυσά τα σκεύη, ούτε πέντε επίσκοποι που την είδαν ηγέτες του λαού… Η θρησκεία μας μιλάει για αυταπάρνηση, μας ζητάει να ταϊσουμε τους πεινασμένους, να ντύσουμε τους γυμνούς, να δώσουμε στέγη στους απόρους… Ο Χριστός μας δίδαξε τη συγχώρεση, μας έδειξε πώς να είμαστε ευτυχισμένοι με το παραμικρό και να μην ζητάμε υλικές απολαύσεις και πλούτο, μας δίδαξε πώς να ζούμε αρμονικά με τους συνανθρώπους μας, μας έδειξε μια ζωή χωρίς μίσος και φθόνο…
Μήπως τελικά όλοι αυτοί οι άθεοι είναι οι βλάκες; Γιατί αρνούνται να δουν το καλό στη θρησκεία και τη βλέπουν σαν εμπόδιο; Τι φοβούνται; Μήπως οι αρχές και οι αξίες του Χριστιανισμού πέφτουν βαριές σε κάποιους που φοβούνται μη χάσουν τη βολή τους;
Ε, βέβαια… Είναι δύσκολο να προσφέρεις όταν έχεις μάθει μόνο να ζητάς και να σπαταλάς… Την επόμενη φορά που θα πετάξετε λεφτά σε ρούχα, παπούτσια και μαλακιούλες που δεν χρειάζεστε, την επόμενη φορά που θα κάνετε έστω και την μικρότερη παράβαση, σταματήστε λίγο και σκεφτείτε… Μήπως τελικά δεν είναι ο Χριστιανός ο βλάκας; Μήπως θα έπρεπε όλοι να γίνουμε λίγο πιο Χριστιανοί…;
Χριστός ανέστη… Χρόνια πολλά… ο τρελός του χωριού…
